Wie wat bewaart die heeft wat. Het is een waarheid als een koe en de meeste bands hebben nog wel het een en ander op de plank liggen. Opnames die, om wat voor reden dan ook, ooit niet op de plaat zijn beland. Soms omdat er gewoon teveel nummers waren, soms omdat de betreffende songs niet goed passen bij de rest en soms (eigenlijk best wel vaak) omdat de band er niet helemaal tevreden over was. Niet goed genoeg, maar vaak wel goed genoeg om op een bepaald moment, meestal als de band op apegapen ligt, nog wat geld uit de zakken van de fans te kloppen. Of dat in het geval van Cathedral het geval is, ik denk het niet. Ten tijde van de opnames van het laatste album ‘The Last Spire’ in 2013 vertelde zanger en voorman Lee Dorrian in interviews al dat er veel meer materiaal was opgenomen dan op de plaat zou komen. Zo was er ook een nog niet voltooid episch nummer van dertig minuten dat wellicht nog eens als mini-album uitgebracht zou worden. ‘The Last Spire’ verscheen, Cathedral stopte ermee, zoals beloofd en van dat epische nummer werd nooit meer iets gehoord. Tot producer / bijna bandlid Jaime Gomez Arellano niet zo lang geleden bij het opruimen van zijn studio de opnames van meer dan tien jaar geleden tegenkwam. Het enige wat nog moest gebeuren was de mix en na overleg met de bandleden, die ‘Society’s Pact With Satan’ totaal waren vergeten, ging hij aan de slag.

Het resultaat, een onverwachte epiloog in de vorm van het allerlaatste nummer ooit door Cathedral opgenomen, verschijnt nu op Dorrians Rise Above Records. De eerste conclusie is dat het een buitengewoon ambitieus, af en toe macaber en hier en daar zelfs bizar nummer is dat waarschijnlijk terecht niet op ‘The Last Spire’ is verschenen. Niet dat het slecht is, nee het is een geweldig nummer, maar in deze vorm zou het album volledig uit het lood getrokken zijn. Alles is uitvergroot, de riffs zijn reusachtig en gaan maar door en door, de spookachtige abstracte koorzang die perfect past bij een obscure horrorfilm houdt minutenlang aan. Een mooie gimmick is dat deze giga-song precies zo eindigt als hij begint, met als gevolg dat ‘Society’s Pact With Satan’ niet per se dertig minuten duurt, maar zeker in digitale vorm oneindig lijkt door te gaan. Nog een reden waarom dit nummer, in deze vorm althans, niet op het laatste album had gepast. Wellicht had het in een rigoureuze edit wel gekund, maar dat had betekend dat de verschillende sferen en gimmicks die ‘Society’s Pact With Satan’ nu zo avontuurlijk maken plaats hadden moeten maken voor een song die meer in de progressieve doom sjablonen past. De overduidelijke door Pink Floyd en Hawkwind geïnspireerde spacerock en de sinistere keyboardpassages zouden dan onverbiddelijk weggeknipt en op de spreekwoordelijke studiovloer beland zijn. Gelukkig is dat niet het geval. Juist de combinatie van brute doomriffs, ingetogen akoestisch getokkel, geflipte spacerock en soundscapes die als losse elementen wel in het werk van Cathedral zijn terug te horen maar zelden zo nadrukkelijk samen, zorgen dat Lee Dorrian en kornuiten zijn herrezen uit het graf waar ze in 2013 vrijwillig in kropen.