Heerlijk toch, bands die niet moeilijk doen over titels voor hun albums, maar ze gewoon een nummer mee geven. Zo hoef je niet lang na te denken of dit een band is die net begonnen is of dat je luistert naar een formatie met de nodige ervaring. Cancervo, uit het Noord-Italiaanse Bergamo, is zo’n band. In 2021 kwam hun eerste plaat uit, ‘I’, volledig gevuld met instrumentale stoner doom. Twee jaar later werd dat op ‘II’ uitgebreid met een meer op de vroege jaren zeventig gefocuste retro sound, inclusief vocalen en nu is het dan tijd voor het derde album dat inderdaad simpelweg ‘III’ is genoemd. Het is kort maar krachtig, een kort intro buiten beschouwing gelaten staan er maar vier, gemiddeld bijna acht minuten lange nummers op. Cancervo is heel duidelijk meer dan een beetje geïnspireerd door klassieke doom acts als Saint Vitus, Trouble en Pentagram en voegt daar nog een flinke scheut Sleep aan toe. De songs marcheren dan ook in een log en slepend tempo voorbij, met riffs die af en toe behoorlijk sludgy zijn.

‘III’ begint met orgelmuziek die rechtstreeks van Bach afkomstig lijkt, majestueus en dreigend en gaat naadloos over in ‘Sacriligeous Mass’. Dit zou bijna een samenvatting van ‘Dopesmoker’, het eindeloze epos van Sleep kunnen zijn met als belangrijkste verschil dat het terrein van handeling bij Cancervo het berggebied rond Bergamo is en niet de woestijn. Cancervo heeft zich verschanst in de laagste registers, met dat typische hypnotiserende Big Muff geluid en grommende vocalen is het voluit Proceeds the Weedian. In ‘Burn your Child’ wordt in eerste instantie volop uit hetzelfde vaatje getapt. Nog steeds laaggestemde gitaren en heel veel fuzz, erg droog en dof klinkende drums en een zanger die lekker recalcitrant zingt hoe je eerst je kind en vervolgens je vrouw in de fik moet steken. Dat is nog tot daar aan toe, waar het echt mis gaat is de tweede helft van het nummer als een chaotische tempoversnelling en freeform solo ervoor zorgen dat het nummer volkomen uit de rails loopt. In ‘St. Barnabas’ blijft een dergelijke verrassing gelukkig achterwege, wel valt nu op dat er wel erg weinig variatie zit in de riffs en drum fills. De drums klinken in ieder nummer alsof ze zijn ingepakt in natte kartonnen dozen en bij het vierde nummer ken je die stug als een drone doorploegende riff ook wel. Dat de distortion en fuzz tijdelijk uitgaan is wel even verfrissend, maar de cleane gitaarsolo is niet voldoende om bijna dertig minuten daaraan voorafgaande modderige stonersludge te vergeten. Al met al gaat Cancervo’s derde album ten onder aan teveel van hetzelfde. Dat eerste nummer vol Sleep worship was nog wel gaaf, maar daarnaast was het leuk geweest als er ook nog iets anders was bedacht.