De carrière van Byzantine is een beetje met vallen en opstaan verlopen tot nu toe. Opgericht in 2000 in West Virginia (USA) bracht men drie albums uit maar gooide dan plots de handdoek in de ring. De nullies verliepen met horten en stoten, maar in 2012 kwam er een doorstart die in 2017 verzilverd werd met een contract met Metal Blade en het album ‘The Cicada Tree’. Nu, zeven jaar later, is er een zevende studioalbum ‘Harbingers’ waar de heren heel enthousiast over zijn. ‘Harbingers’ zou het album zijn waar ze altijd naar gestreefd hebben, er is een nieuwe bezetting en de plaat werd van een fantastisch geluid voorzien door producer Peter Wichers die eerder werkte met Soilwork, Nevermore en All That Remains’. We zijn benieuwd…

Byzantine voegt daadwerkelijk een frisse metalen sound toe aan het uitgebreide aanbod. Ze spreken over progressive groove metal en daar kan ik me wel in vinden. Oorspronkelijk was er veel thrash en US power metal in hun muziek, nu gaat het van stoere heavy metal tot death grunts tot modernere elementen. Voor het eerst is de band een kwintet en dat betekent drie gitaristen. Dat loont, want het gitaarwerk is erg melodieus in de solo’s, maar gedecideerd strak in zijn riff aanbod. Van de originele leden zijn Chris Ojeda (nu lead zang en ritmegitaar) en Brian Henderson (lead gitaar en ook wat zang) nog van de partij, terwijl drummer Matt Bowles ook een veteraan is. Er is een gastgitaarsolo van een bevriende Rus Andrey Gadzhibalaev en leuk is dat vroegere gitarist Tony Rohrbough ook uitgenodigd was om een gastgitaarsolo te spelen, maar hij moet nostalgie gevoeld hebben, want nadat het album opgenomen was, besloot hij te blijven. Vandaar een vijftal dus, want er is ook nog een nieuwe bassist Ryan Poslethwait. Die heeft trouwens al bijgedragen aan het schrijfproces, want de eerste single ‘Floating Chrysanthema’ is mede door hem geschreven en hij zingt nog ook. Veel verschillende soorten zang zijn dan ook te horen op dit album, net zoals elke gitarist zijn eigen stijl etaleert.

Het is een bedachtzaam begin met heldere tokkelende gitaren en cleane beschouwende zang dat als intro fungeert, tot ‘A Place We Cannot Go’ met strakke riffs en toffe loopjes losbarst. De eerste songs leunen aan bij klassieke heavy metal, met geladen zang die wat aan Hansi Kürsch (Blind Guardian) en even later, wanneer het rauwer wordt, aan Chrs Bolthendahl (Grave Digger) doet denken. Erg melodieuze gitaarsolo’s en akoestische passages zijn bijzonder fraai en dat geldt voor elke song. Met de als eerste gelanceerde single ‘Floating Chrysanthema’ wou men een statement maken. Schreeuwerige ruwe zang en grunts doen hun intrede, het refrein is dan weer clean. Serieus mepwerk hier, al is er veel variatie. Zo is elke song wel verrassend. In het deels gebrulde ‘Riddance’ horen we nog wat eerdere thrash invloeden. Het tweede deel van dit album heeft veel meer harsh zang dan voorheen, en soms neigt het naar moderne -core invloeden (‘Harbinger’). The Unobtainable Sleep’ wordt gered door heel sierlijke leads die er constant doorheen fladderen. Top melodie! Ik heb meteen op ‘repeat’ gedrukt bij dat nummer. Verder is het tweede deel voornamelijk grunts, maar de laatste track is daar een uitzondering op. ‘Irene’ munt uit in atmosferisch, semi-akoestisch gitaarspel en ietwat lijzige cleane zang. Een heel mooi nummer dat verwijst naar de dame op het cover artwork. Dat is Irene van Athene die de eerste vrouwelijke keizer (keizerin dus) werd op het einde van de bloei van het Byzantijnse Rijk. En zo hebben we meteen ook een hint naar de bandnaam. En nog… Keizerin Irene was de voorbode van grote veranderingen die zouden komen voor het Byzantijnse Rijk. Precies de betekenis van de albumtitel ‘Harbingers’. Muzikale padvinders zullen de verscheidenheid van deze US band wel weten te appreciëren.