Het is niet elke dag dat er een goregrind-album voorbij komt. Eerlijk gezegd, urenlang naar goregrind luisteren is ook niet echt mijn ding. Maar een band als het Belgische Brutal Sphincter klinkt toch wel verfrissend, vooral vanwege hun gitzwarte humor. Met zangers die zichzelf Major Diarrhea en GG Stalin noemen, en songtitels als ‘Crusta-Colada (Crack’n Kofola)’ en ‘Unvaxxed Lives Matter’, is het duidelijk dat de band graag tegen schenen schopt.

Brutal Sphincter behandelt maatschappelijke thema’s zoals klimaatverandering, immigratie, seksisme en anti-vaxxers met bijtende humor. Daarom noemen ze hun stijl “POOlitical Goregrind”. Ondanks de humor bestaat de band uit ervaren muzikanten die weten hoe ze keiharde deathcore met hardcore-elementen moeten maken. Lompe riffs en beatdowns zijn volop aanwezig, en de basgitaar wordt zo mishandeld dat het doet denken aan de eerste albums van Pungent Stench.

Het vocale aspect is vooral indrukwekkend. Beide zangers wisselen elkaar zo vloeiend af dat het lijkt alsof ze met elkaar versmolten zijn. Ze gaan van diepe piggy screams naar grunts, en soms lijkt het alsof iemand zijn stembanden aan het scratchen is. Dit is misschien fysiek niet mogelijk, maar het benadert het geluid dat ze voortbrengen.

‘Tony Hawk Pro-Choice’ is de ultieme crossover van hardcore en death metal. ‘Beatdown Syndrome’ wordt razendsnel gespeeld met allerlei extreme geluiden die de menselijke strot kan produceren, maar met stevige hardcore refreinen. In ‘Name Three Songs’ hoor je halverwege een loodzware breakdown die doet denken aan een trage riff van een oud Black Sabbath-nummer.

Kort samengevat: ‘Sphinct-Earth Society’ is het perfecte album voor iedereen die in ploegendiensten werkt en om halfvijf ’s ochtends met slaapdoordrenkte ogen in de auto stapt om richting werk te rijden.