Op Wacken Open Air was Blues Pills één van de bands die je niet echt ‘metal’ kunt noemen. Toch bleek de Zweedse seventies rock formatie erg veel succes te oogsten en dat komt natuurlijk mede door blikvanger en zangeres Elin Larsson. De band ontstond in 2011 en werd prompt met de eerste albums naar een sterrenstatus gekatapulteerd. De storm is nu wel al een tijdje gaan liggen, maar een voordeel is dat de band op allerlei soorten festivals kan spelen, zij het Wacken, Glastonbury of Pukkelpop.

‘Birthday’ is het vierde studioalbum en komt vier jaar na de voorganger ‘Holy Moly!’. Een verklaring van de titel ligt voor de hand: Elin was zwanger tijdens het opnameproces en dat ontdekte ze terwijl ze volop in het schrijfproces zaten. Inmiddels is een zoon geboren, maar deze ingrijpende gebeurtenis heeft uiteraard een invloed op een mens. Het gaf haar een gevoel van vrijheid en heel de band was geïnspireerd door het gebeuren, zodat het feminisme als imago nog aangesterkt is. Elin als dartele freule op het podium, zo kwam het concert ook over, zeker wanneer ze zich vrank en vrij in een circlepit gooide om mee feest te vieren.

Er werden trouwens al heel veel songs van dit nieuwe album live gespeeld op Wacken en daarvan maakten de catchy rock met pit in ‘Bad Choices’, het begeesterd gezongen ‘Holding Me Back’ en vooral de ballade ‘Top Of The Sky’ meteen een sterke indruk. Het ondeugende, speelse ‘Piggyback Ride’ is dan weer iets heel anders. Het titelnummer opent de elf songs van om en nabij de drie minuten met vlot gitaarwerk en lage, soulvolle en zelfbewuste zanglijnen. Wel is de indruk dat Blues Pills meer en meer de (begeleidings)band van Elin aan het worden is. Ze ondersteunen haar instrumentaal heel smaakvol en kundig, maar zich laten gaan is toch wel verminderd. Het heeft nog een zweem van psychedelica, maar het avontuurlijke van de hippieperiode is een beetje aan banden gelegd. De inbreng van Hammondorgel in ‘Like A Drug’ klinkt erg mooi. Liefdesverdriet komt in meerdere teksten aan bod bijvoorbeeld in het sensitief gezongen ‘Somebody Better’ en in het trage, door piano begeleide ‘I Don’t Want To Get Back On That Horse Again’. De laatste songs zijn overwegend beschouwend, maar de prachtige stem van Larsson draagt ze met waardigheid. Blues Pills is volwassen geworden, maar hun talenten om een heel gemêleerd publiek in te pakken blijven ze behouden, ondanks de focus op compacte, toegankelijke songs.