Dit is het meest bijzondere en unieke album wat ik ooit heb gerecenseerd en misschien wel ooit zal recenseren. Dit is een album waarop mensen meer dan twintig jaar (!!) hebben gewacht. Dit is een album waar nog lang over gesproken zal worden en een album wat nog vaak als inspiratiebron genoemd zal gaan worden door toekomstige artiesten. Dit is het lang geleden beloofde orkestrale album van Blind Guardian!

Medio jaren negentig begon Blind Guardian meer symfonische elementen in de muziek te integreren, en toen is er voor het eerst over een volledig orkestraal album gesproken. De ruim twintig jaren die volgden waren een leercurve voor de band waarin nieuwe albums getuigden van een steeds verfijnder grip op symfonische muziek en vooral het legendarische ‘Nightfall In Middle-Earth’ was een niet te overschatten waarde voor wat uiteindelijk dit zou worden: Het beroemde Prague Filmharmonic Orchestra vertolkt het Blind Guardian Twilight Orchestra en het album ‘Legacy Of The Dark Lands’, gebaseerd op een nieuw boek van Markus Heitz. Wie een blik werpt op de tracklist herkent onmiddellijk de stijl van ‘Nightfall’, de muziekstukken afgewisseld met korte narratieve stukken. En de overeenkomsten met ‘Nightfall’ houden hier nog lang niet op.

Na de ouverture is het ‘The Gathering’ waar het verhaal sprekend wordt geïntroduceerd. En die twee stemmen herkennen we uit duizenden: Morgoth en Sauron van het ‘Nightfall’ album! ‘War Feeds War’ is dan het eerste “echte” nummer. De orkestraties die we hier horen zijn dus even voor de duidelijkheid niet je standaard keyboard verhaal die we vaker in de power metal tegen komen. Dit is een professioneel orkest wat de muziek van vele films en videogames heeft opgenomen. Samen met de typische Blind Guardian manier van componeren resulteert dit in een adembenemende geluidservaring. Hansi Kürsch neemt uiteraard alle zang voor zijn rekening en doet dit met zijn herkenbare multilaagstechnieken. De muziek is ontzettend spannend, verhalend en gewoon op en top Blind Guardian. Dit ondanks het ontbreken van de standaard metal instrumentatie, want gitaren en drums hoor je op dit album niet. ‘Dark Cloud’s Rising’ is het volgende muziekstuk en het roept qua sfeer het album ‘Somewhere Far Beyond’ op. ‘In The Underworld’ gaat nog even lekker door op “the road goes on”. Het album wordt pas echt interessant bij ‘In The Red Dwarf’s Tower’, een lang en spannend stuk wat tussen vele stijlen heen en weer springt. ‘Point Of No Return’ is het eerste wat we van het album konden horen toen het als lyric video uitgebracht werd, en het is nog steeds een erg sterk stuk. ‘Harvester Of Souls’ is eigenlijk hetzelfde nummer als ‘At The Edge Of Time’ van het laatste Blind Guardian album ‘Beyond The Red Mirror’, met nieuwe tekst en natuurlijk zonder gitaren. Erg gaaf om te horen hoe dichtbij elkaar de metal stijl en de klassieke stijl eigenlijk liggen.

Een cijfermatig oordeel vind ik uitermate lastig, juist omdat dit album zo uniek is en er eigenlijk niets is om je score mee te vergelijken. Inmiddels heb ik het album toch zeker vijf keer van start tot stop beluisterd, en iedere keer zit ik de volle 75 minuten op het puntje van mijn stoel. Ik weet zeker dat niet iedereen hiervan gecharmeerd gaat zijn, immers is dit dan wel op en top Blind Guardian, ironisch gezien is het eigenlijk geen metal te noemen. Fans van Blind Guardian hebben na ruim twintig jaar wachten geen verdere aansporing nodig om als een dolle naar de platenzaak te rennen op de dag van release, zoveel was al wel duidelijk. Verder denk ik dat ook sommige fans van symfonische metal dit kunnen gaan waarderen. Maar zelfs al ben je alleen fan van de meest frostbitten black bands, dan moet je ook maar eens een poging wagen. Dit is een project wat in onze gehele geliefde metalen genre volstrekt uniek is, een muzikaal niveau wat uitzonderlijk is en een luisterervaring die niets anders ter wereld je kan bieden.