Bleed From Within – interview met Ali Richardson (Drums)
Ali Richardson (drummer): “Als je de teksten hoort, begrijp je de logica erachter en voel je het volledige spectrum van menselijke emoties”
De sympathieke Schotse metalband Bleed From Within is moeilijk in een hokje te plaatsen. Hun muziek is een mix van thrash en metalcore, wat je moderne thrashmetal zou kunnen noemen. De band is een perfect voorbeeld van hoe hard werken loont. Sinds gitarist Steven Jones in 2017 bij de band kwam en met zijn heldere stem de harde screams van zanger Scott Kennedy aanvult, brengen ze steevast kwaliteitsvolle albums uit. Ook het nieuwe album ‘Zenith’ is een aanrader. Ik had het genoegen om met drummer Ali Richardson (ook bekend van zijn andere band Sylosis) voor de camera te zitten voor een eerlijk gesprek over het nieuwe album en de betekenis ervan. Het was even wennen aan zijn Schotse accent, maar ik kreeg meteen wat reistips erbij.
Koen de Waele Ι 24 maart 2025
Hallo Ali. Hoe gaat het met je?
Met mij gaat alles goed.
Wat was de belangrijkste inspiratie voor het nieuwe album ‘Zenith’? Zijn er specifieke thema’s die jullie wilden verkennen?
Zoals bij elk nieuw album wilden we vooruitgang boeken. Dit keer hebben we heel eerlijk geschreven. Scott (Kennedy – zanger) levert zijn beste prestatie tot nu toe en Steven (gitarist – heldere zang) heeft ook een mooie bijdrage geleverd. We hebben het album op een erg kwetsbare manier benaderd, met een eerlijke kijk op het leven en hoe wij de wereld zien. Er staan erg agressieve nummers op, zoals het openingsnummer ‘Violent Nature’. Ik denk niet dat we ooit zo fel tekeer zijn gegaan en zo snel hebben gespeeld. Als je de teksten hoort, begrijp je de logica erachter en voel je het volledige spectrum van menselijke emoties.
Je werkte samen met Brann Dailor (Mastodon) en Josh Middleton (Sylosis, Architects). Wat was hun bijdrage? Josh kan ik nog begrijpen, want hij is een landgenoot en je speelt met hem in Sylosis.
Zowel Bleed From Within als Sylosis staan dicht bij elkaar. We groeiden letterlijk samen op. Toen we klaar waren met het nummer ‘Hands of Sin’ en het moesten remixen, wilden we iets anders geven aan onze fans om te laten zien dat we gegroeid waren. Scott stelde voor om Josh erbij te betrekken en hij deed zijn ding. Met Brann en zijn band Mastodon speelden we in 2023 samen op de Headbangers Boat. Brann vertelde ons dat hij een fan van de band was. Toen we ‘Immortal Desire’ hadden, vroeg ik aan Scott of hij Brann erop wilde horen. Brann heeft zo’n mooie stem en ik had hem nog nooit een gastbijdrage zien leveren. Het was onverwacht, maar hij ging akkoord. We stuurden de tekst door en gaven hem alle vrijheid om het in te zingen zoals hij wilde. Het resultaat werd direct goedgekeurd. Het is een uniek nummer geworden waarvan ik weet dat mensen ervan gaan houden of het gaan haten. Vroeger zouden we zo’n risico nooit hebben genomen, maar na twintig jaar durven we te experimenteren en onze grenzen te verleggen. Brann heeft het nummer absoluut naar een hoger niveau gebracht.
Steven’s vocale rol wordt steeds groter. Maakt Scott zich ooit zorgen over overbodig worden?
Haha, nee hoor. Scott is familie en blijft de officiële zanger. Het is altijd leuker om extremere nummers te hebben die niet als single worden uitgebracht. Voor dit album hebben we al vier singles uitgebracht, maar er blijft nog zoveel te ontdekken. Het was Scott’s keuze om Steven bij te laten dragen. Zo kun je meer experimenteren en dingen uitzoeken. Dit is ons zevende album en de verschillende muzikale lijnen en geluiden worden steeds meer verweven. Als je Steven’s stem niet wilt horen, luister dan gewoon naar ons oudere werk. Hij heeft zo’n sterke stem en als je dan kunt spelen met melodie en agressie, doe je dat gewoon.
Hoewel er meer melodie te horen is, heb ik de indruk dat het geheel donkerder klinkt. Klopt dat?
Op elk album spelen we met de productie en de eindmix. Deze keer hebben we de eindmix zo aangepast dat het resultaat donkerder klinkt dan ooit. Scott’s zangpartijen zijn hard maar emotioneler. Al die elementen hebben veel bijgedragen aan de kwaliteit van het album. Ons vorige album ‘Shrine’ was meer gericht op gitaarwerk en klonk vrolijker. Met Scott en Steven achter de microfoon heb je hele conversaties tussen zingen en schreeuwen. Dat zorgt voor veel muzikale mogelijkheden. Luister maar eens naar het nummer ‘God Complex’. Dat is Scott’s beste prestatie ooit en Steven is er zelfs niet in te horen. Dat alles zorgt voor de verscheidenheid in de nummers.
De naam ‘Zenith’ verwijst naar het hoogste punt dat je kunt bereiken. Heb je geen schrik dat het hoogtepunt nu bereikt is en het vanaf nu alleen maar naar beneden kan gaan?
‘Zenith’ heeft twee betekenissen. Het is het hoogste punt, maar ook het hoogst visuele punt dat kan worden bereikt. Als je kijkt waar we vandaan kwamen: we hebben met Slipknot getourd, de grootste tour voor ons ooit. We hebben het goed gedaan en dat herkennen we in een Zenith. Het tweede is dat er nog zoveel meer te doen is. We zijn hier en zitten op onze top, maar we gaan niet stoppen of veranderen wat we doen. Als band zijn we daar het belangrijkste voorbeeld van. Het is niet zo dat we een superstart hadden en het succes er ineens was. Het was een lange weg en hard werken. We buigen echter nooit het hoofd en blijven doorgaan.
Heb je dan zo’n zware periode achter de rug?
Ja, die was er zeker, maar ik wil er echt niet meer over praten. Het was vooral de Britse pers die het moeilijk maakte. We bestonden vijf jaar en hadden al wat veranderingen van platenmaatschappijen achter de rug. In 2015 wisten we zelfs niet of we nog een band wilden zijn. Zo zwaar werd het. Maar we zijn er doorheen gekomen. Zonder die ervaringen zouden we niet zijn wie we vandaag zijn. We zijn meer broers dan vrienden of bandgenoten. We beloofden elkaar dat we nooit zouden stoppen en gewoon zouden zien waar het eindigt. Uiteindelijk schrijven we gewoon wat riffs, maken we plezier en reizen we de wereld rond.
Er is heel wat orkestratie en koorzang te horen. Hoe is dat gegroeid?
Qua orkestratie is het niet meer dan op ‘Shrine’. Daar hadden we ook al wat nummers met strijkers. Deze keer hebben we meer plezier gehad met de koorzang. Op ‘Fractures’ werkten we met Hannah Boulton, die een verbluffende stem heeft. We wilden weer iets met haar doen en ze stuurde maar liefst veertien nummers terug met harmonieën van haar stem. Steven bewerkte die en drie elementen ervan werden gebruikt voor het album. Live hoor je dat allemaal via een backing track. Jammer genoeg zijn we als band nog niet rijk genoeg om een koor mee te nemen.
In het nummer ‘Place Of Your Halo’ is er zelfs plaats voor een doedelzak. Is dat jullie ultieme eerbetoon aan Schotland?
Ik denk van wel. Goonzie (Craig Gowans – gitarist) wilde al zo lang een doedelzak in een nummer. De rest van de band weigerde dat, want als Schotse band is dat een beetje melig. We hadden in het verleden al veel geëxperimenteerd met geluid en dachten, laten we het eens proberen. We hoorden het op de eerste demo en vonden het wel goed. Maar daar blijft het ook bij. Twee maanden geleden speelden we in het voorprogramma van Slipknot hier in Glasgow en toen was er ook al een doedelzak te horen. Ik weet niet of we dat nog zullen doen, maar het was in elk geval leuk om te horen. Het levert zeker een bijdrage aan een liveshow, maar denk niet dat we op elk album met een doedelzakspeler komen. Dat zou belachelijk worden.
De video van dat nummer was trouwens fantastisch. Was er een soort van oproep naar fans om tijdens de video jullie te bestormen?
We wilden dat al lang eens doen, maar het juiste team ontbrak. De fans die je ziet kregen het nummer twee maanden van tevoren te horen. Toen ineens die doedelzak begon te spelen, stak iedereen zijn duivelshand omhoog en begon te schreeuwen. Dat stond zeker niet in het script. Het leek wel of de hel losbrak. Tijdens Slipknot ging het ook zo. Die doedelzak is net een Schotse oorlogsroep. Het kan mensen zo opzwepen.
De hoes is een schedel met uitstekende spijkers. Aan de ene kant is het weerzinwekkend, maar aan de andere kant heeft het een aantrekkingskracht. Hoe zijn jullie op dit idee gekomen en wat betekent het?
De Schotse kunstenaar Billelis maakte het. We werken al lang samen. Hij heeft een voorkeur voor donkere kleuren en metaal. Het is een schedel, maar iets speciaals. Er zijn heel wat details in verwerkt. Als je ons album op cd of vinyl ziet, ga je het nog beter opmerken. Het lijkt op een soort koningsschedel met gouden details. Het vormt met zijn zwarte achtergrond ook een contrast met ons vorige album ‘Shrine’, dat een witte achtergrond had.
Twee jaar geleden kwam ik in jullie kleedkamer op Alcatraz Metal Fest. Meestal is het daar een ontspannen sfeertje, maar bij jullie stonden er meerdere computers te draaien. Het leek wel of jullie een groepje aandelenmakelaars waren.
We hebben buiten de band nog andere jobs. Ik werk nog als manager. Steven mixt en produceert muziek. De rest werkt als grafisch ontwerper. Jammer genoeg brengt de band niet genoeg op om van te leven. Een huis kopen of afbetalen gaat nog niet. Die jobs zorgen ervoor dat we kunnen blijven touren. Overal waar we gaan, gaat een tafel mee, wordt ingeplugd en werken we. Dat doen we tot we meer geld verdienen.
Qua populariteit zijn jullie de afgelopen vijf jaar enorm gegroeid. Moet je daar voortdurend mee bezig zijn?
Voor een band van onze grootte zou een pauze van twee jaar catastrofaal zijn. Alle inhoud wordt de afgelopen jaren zo snel geconsumeerd. Iedereen heeft nu volledige toegang tot sociale media, internet en streaming. Een album van twee jaar geleden is nu al oud. We zijn nu al volop bezig met ideeën voor een volgend album. Zo’n vitaal album dat relevant blijft en blijft opbrengen, is er jammer genoeg nog niet. We kunnen ons gewoon niet permitteren om een stap terug te zetten. Het blijft voor ons een constante, maar dat laat ons bewegen en touren. Dat hoort nu eenmaal bij een band van ons formaat. We grappen wel eens over de goede oude dagen toen we zestien waren en ons nergens zorgen over maakten. Het verschil met nu is als dag en nacht. Je wordt ouder, maar je hebt een zaak. Het vraagt veel en neemt veel tijd in beslag. Eigenlijk kunnen we niet anders dan om de twee jaar een album uit te brengen.
Jullie zijn zowat de metal ambassadeurs van Schotland. In april ga ik voor enkele dagen naar Edinburgh. Heb je nog tips?
Kom naar Glasgow en vermijd Edinburgh (lacht). Edinburgh is een leuke stad met veel bars, restaurants en mooie bezienswaardigheden. Ga zeker naar het oude centrum en het kasteel. Maar als je de kans hebt, kom dan naar Glasgow. Hier zeggen we dat Edinburgh een stad is om foto’s te posten op Instagram en Glasgow er is om te feesten.
Met bands zoals jullie, Saor en Alestorm, is er duidelijk sprake van een Schotse metalscene. Ben je dan beledigd als iemand je Brits of Engels noemt?
Nee hoor, we zijn trots dat we uit Schotland komen, maar nu vormen we een hechte groep met al die andere geweldige Britse metalbands. Je hebt onszelf, Sylosis, Malevolence, While She Sleeps. Er zijn ook bands die als headliner op festivals staan, zoals Bring Me The Horizon en Architects. Ik ben zo blij voor iedereen, want we kennen elkaar allemaal. Als we elkaar dan eens tegenkomen op een festival, is het vriendschap alom.
Dat was het zo’n beetje. Bedankt alvast voor de tijd en de moeite. Ik moet bekennen dat dit al mijn derde interview ooit met de band is en jij zowat de enige bent die verstaanbaar Engels spreekt.
Haha, ik zal zeker laten weten aan de rest van de band dat ze wat beter hun best moeten doen.
