Geezer Butler: “Nadat we jarenlang genaaid waren, produceerden we onszelf maar, ook het management deden we in die tijd zelf. En het was lastig om naar onze fans te doen of alles koek en ei was. Dat was het niet.”
Drie keer is scheepsrecht. Nadat de vorige interviewmogelijkheden niet door gingen, na de releases van respectievelijk de SuperDeLuxe Black Sabbath boxsets van ‘Volume 4’ en ‘Sabotage’, lukte het deze keer wel om Geezer Butler te spreken te krijgen. Het gebeurt niet elke dag dat je zo’n icoon je vragen mag stellen. Butler is (of was) niet alleen de bassist van Black Sabbath. Wat niet iedereen weet is dat hij ook verantwoordelijk was voor de teksten van veel Sabbath nummers. Nee, die schreef Ozzy niet zelf. Verder hield Geezer zich in het Sabbath kamp bezig met het artwork van de albums en bemoeide hij zich ook met het management. Een bezige baas dus, die zich toch (zoals veel bassisten) het prettigst voelde als hij niet volledig in de spotlights stond. Van Black Sabbath verschijnt op 1 oktober de boxset van ‘Technical Ecstasy’, maar ook de albums van Geezer’s solo escapades van G//Z/R zijn dit jaar als box heruitgebracht. Genoeg om over te praten dus.
Erik Boter Ι 29 september 2021
Eén van de redenen voor ons gesprekje is de release van de DeLuxe boxset versie van ‘Technical Ecstasy’. Jullie namen het album op in Miami. Het is niet Sabbath’s best verkochte album, maar tracks als ‘Back Street Kids’, ‘Rock ‘n’ Roll Doctor’ en zelfs ‘It’s Allright’ klinken anno 2021 nog best actueel. Ik las in verschillende biografieën dat de band in die tijd op zoek was naar een meer radiovriendelijk geluid, waarbij zelfs namen als Queen en Foreigner als inspiratie werden genoemd. Was dat een ding van Tony Iommi, die de plaat ook produceerde, of was dat een band gebeuren?
Oh, de band wilde zeker niet klinken als Queen of Foreigner. Als dat Tony’s bedoeling was, dan is dat nieuws voor mij. Ikzelf kende deze bands niet eens goed, alleen de hitsingles eerlijk gezegd. Ikzelf wilde Sabbath nooit als een andere band laten klinken, alleen als Sabbath zelf. Het is overigens niet zo dat Tony de plaat alleen produceerde, dat hebben we echt met z’n vieren gedaan.
Corrigeer me als ik het niet bij het juiste eind heb, maar de band leed ten tijde van de opnames van ‘Technical Ecstasy’ onder verslechterende relaties binnen de band, het gebruik van alcohol en drugs maar ook onder de opkomende punkscene in Engeland. Ozzy verliet de band zelfs even nadat de ‘Technical Ecstasy’ tour was voltooid om (tijdelijk) vervangen te worden door Dave Walker (zanger van Savoy Brown). Hoe kijk je zelf terug op die periode?
De punkscene heeft nooit invloed op ons gehad. Je moet weten dat we een grote en sterke groep fans achter ons hadden staan. De Sabbath fans zijn en waren erg loyaal, tot in het extreme toe. De punk is uiteindelijk een stille dood gestorven en heeft in Amerika eigenlijk nooit veel voorgesteld. In Engeland probeerde de pers ons in de punkperiode wel weg te zetten als dinosauriërs, ja. Dat klopt wel. En wat betreft de onderlinge verstandhoudingen en de drugs.. je moet begrijpen dat we in die tijd onder enorme druk stonden. Nadat we jarenlang genaaid waren, produceerden we onszelf, maar ook het management deden we in die tijd zelf. En het was lastig om naar onze fans te doen of alles koek en ei was. Dat was het niet.
Nog even over Dave Walker, liggen er nog ergens opnames op de plank van de sessies met hem? Op YouTube is een versie van ‘Junior’s Eyes’ te horen met hem.
Ik hoop van niet! Dave was een vriend van de band en hielp ons uit de brand toen we iemand nodig hadden toen Ozzy nogal plotseling de band verliet. Achteraf gezien was de keuze voor Dave een grote fout.
Het nummer ‘It’s Allright’ is min of meer een Bill Ward solotrack. Hij schreef het in zijn eentje en zong het ook op het album. Hoewel het, zeker in de nieuwe Steven Wilson mix, een leuk nummer is, klinkt het niet als een Black Sabbath liedje. Waarom werd toch besloten om het op het album te zetten en het zelfs als single uit te brengen?
Heel simpel: we vonden het allemaal een goed liedje. Daarnaast was Bill een prima zanger. Als band vonden we het belangrijk dat alle leden hun input leverden, en dit was die van Bill. Daarna werd het nummer gewoon onderdeel van onze catalogus.
Tijdens de Europese toer om ‘Technical Ecstasy’ te promoten, namen jullie AC/DC mee als voorprogramma. Twee jaar later, in 1978, namen jullie Van Halen mee als support. Hoe voelt het om zo invloedrijk geweest te zijn als je terug kijkt? Zelfs nu, vijftig jaar na dato, inspireren jullie niet alleen bands, maar hele genres!
Eigenlijk is het wonderlijk dat wij pas veel later doorkregen hoe groot onze invloed was. Daar waren we in die tijd echt helemaal niet mee bezig. Pas veel later, toen bands als Anthrax en Metallica ons als referentie gingen noemen kregen we dat door. We zijn nooit bewonderd door de muziekpers, wat we overigens prima vonden, maar des te meer door de fans. Sterker nog, het feit dat de muziekpers ons links liet liggen, versterkte de band met de fans alleen maar.
Klopt het dat ‘Technical Ecstasy’ haar titel dankt aan de titel van het artwork dat is gebruikt dat door de kunstenaar Hipgnosis werd gemaakt? Het artwork was niet standaard voor een heavy metal album in die tijd. Ozzy heeft het eens beschreven als ‘twee robots die het met elkaar doen op een roltrap’. Wat is het verhaal achter het hoesontwerp?
Nee, dat verhaal klopt niet. De titel was er al voordat het artwork er was. Dat weet ik zo goed omdat ik degene ben die de titel heeft bedacht, haha. Het verhaal van Ozzy klopt op zich wel. Ik wilde dat de hoes een soort Art Deco uitstraling zou krijgen, juist omdat het dan niet een typische heavy metal hoes zou worden.
Zijn jullie alle vier betrokken bij het samenstellen van de inhoud van de boxsets, zowel voor wat betreft de muzikale inhoud als alle memorabilia die in de boeken worden afgedrukt? Hoe moet ik me dat voorstellen, zitten jullie dan op een zondagmiddag aan een grote keukentafel jullie plakboeken door te nemen?
Nee hoor, dat verhaal heb je ietwat geromantiseerd. BMG Music zorgt voor het bonusmateriaal. Het artwork en alle af te drukken memorabilia worden ter goedkeuring naar de bandleden gestuurd. Ik communiceer niet met de andere bandleden dus ik weet niet hoe zij er verder bij betrokken zijn geweest.
Ik wil het nog even hebben over een andere boxset, namelijk die van jezelf: ‘Manipulations of the Mind’. Het bevat de drie albums die je als G//Z/R hebt gemaakt plus een vierde disc met bonusmateriaal. Het viel me op dat op het nieuwe artwork de naam G//Z/R nergens meer te bekennen is en vervangen is door je eigen naam. Waarom die verandering?
Het werd te verwarrend met alle verschillende namen van de muzikanten die op de verschillende albums meewerken. Daarom dachten we dat het gemakkelijk was om de box met re-releases uit te brengen onder de naam van de initiatiefnemer: ikzelf.
Grote ster bij G//Z/R (naast jezelf) was natuurlijk zanger Burton C. Bell, voorheen van Fear Factory. Nu hij niet meer in Fear Factory zit, zou hij zijn handen vrij hebben voor een toertje als onderdeel van jouw soloband?
Als dat ooit aan de orde zou zijn, zou hij meer dan welkom zijn. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik nog eens op toer zal gaan. Ook niet met een soloband, nee. Ik ben liever thuis met mijn vrouw, mijn kleinkinderen en mijn honden en katten. Af en toe trek ik er wel op uit voor een roadtrip door Amerika of Europa, maar toeren met een band zal ik niet snel meer doen.
Ik heb nog één laatste vraag. Is het jou ooit opgevallen dat op de CD remaster van ‘Live Evil’ de aankondiging door Ronnie James Dio van jouw bassolo (net voor ‘N.I.B.’). is verdwenen? Was daar een speciale reden voor?
Ik heb nog nooit naar die CD geluisterd. Ik heb er in ieder geval niks mee te maken gehad.