Big Big Train is allerminst een nieuwkomer. Opgericht in 1990 volgt de Engelse progressieve rock band het spoor van Genesis en consorten. ‘The Likes Of Us’ is maar liefst hun vijftiende album, maar wel het eerste op InsideOut Music. In het thuisland is Big Big Train een bekende naam die zelfs met het vorige album hoog scoorde in de hitlijsten. In het buitenland is er nog werk aan de winkel en daar kan een gerenommeerd label als InsideOut natuurlijk veel bij helpen, want eerder waren er albums in eigen beheer of met enige hulp van het kleine label GEP.

Een belangrijk feit voor de luisteraar is dat ‘The Likes Of Us’ ook het eerste album is met zanger Alberto Bravin, een Italiaan die je mogelijk van PFM kent. Hij vervangt David Longdon na zijn tragisch overlijden in november 2021. Big Big Train maakt classic prog rock die op zich heel kalm en rustgevend is, maar wel met de grootste precisie uitgevoerd. We verwachtten ook niets anders, wanneer we merken dat coryfeeën als Nick D’Virgilio (drums – ook in o.a. Spock’s Beard) en Rikard Sjöblom (o.a. Beardfish op keyboards) van de partij zijn. Elk van de zeven leden zijn trouwens multi-instrumentalisten en dan is er ook nog een vierkoppige blazerssectie die hier en daar – niet storend – tussenkomt.

Dat het album meer dan een uur duurt is absoluut geen straf. Onder de acht songs prijken twee mammoetcomposities: ‘Beneath The Masts’ (17 minuten) en ‘Miramare’ (10 minuten) en die zijn voorbij voor je er erg in hebt. Maar het prog feest start met ‘Light Left In The Day’ dat met kalme zang à la Genesis en tokkelende gitaren aanvangt. Piano en viool (ja, met Clare Lindley is er een vaste violiste in de band) voegen zich erbij. Pas na twee minuten barst het los om verrukkelijke solo’s over ons heen te strooien. Hardere riffs weerklinken in ‘Oblivion’, een uptempo rockende song met omfloerste zang. De verhalende stijl van Bravin bevalt ons ten zeerste. Hij heeft die warme gloed die je op prijs stelt bij een verteller, maar het klinkt nooit belerend. De meeste songs blijven rustig, zodat ‘The Likes Of Us’ eigenlijk een album is dat je na een drukke werkdag kunt beluisteren om tot rust te komen. De band weet de juiste accenten en wendingen te presenteren (zoals het einde van ‘Beneath The Masts’ dat jazzy en dramatisch wordt, maar toch is er dan een helende gitaarsolo. Een song als ‘Skates On’ heeft dan weer toffe achtergrondzang. Zo heeft elk nummer wel een verrassinkje, met sereniteit voorop. Alleen afsluiter ‘Last Eleven’ heeft wat meer onrustige passages. Warm aanbevolen voor wie de oorspronkelijk prog muziek (toen symforock genaamd) nog steeds in de armen sluit.