Een vergissing zit in een klein hoekje. Na ‘Leaving The 3rd Dimension’ voor de eerste keer te hebben beluisterd was mijn eerste indruk dat dit wel een heel vreemd nieuw album van Bring Me The Horizon was. Het leek op geen enkele manier op de hippe band die eerlijk gezegd nogal in mijn allergiezone zit. Raar. Ik bestudeerde de hoes nog eens en ineens drong het tot me door. Ik had niet goed opgelet, wat ik voor me had was een album van Beyond The Event Horizon, een mij verder onbekende Poolse band. Dat verklaarde veel, zo niet alles!

‘Leaving The 3rd Dimension’ blijkt alles behalve de alternative rock meets dubstep en weet ik veel wat nog meer van BMTH te zijn; het is wat er gebeurt als om onduidelijke redenen een stel metalheads wordt opgesloten in een opnameruimte met het verzameld werk van Jean-Michel Jarre en Tangerine Dream. De instrumentale space- dan wel progrock heeft zo zijn heavy momenten – de momenten wanneer de immer aanwezige synthesizermist optrekt en er ruimte ontstaat voor een vette gitaarsolo, zoals aan het begin van ‘Together’. Dit zijn wel schaarse momenten want het merendeel van de tijd klinkt dit album als de enigszins gedateerde soundtrack van een documentaire over de Apollo missies. Songtitels als ‘Dark Matter’ en ‘Inverted Sunrise’ versterken dit gevoel.

De event horizon, de waarnemingshorizon, is een begrip uit de kosmologie. Het is een grens die de waarnemer van een gebeurtenis scheidt van gebeurtenissen waarover hij nooit informatie kan ontvangen. Het is de limiet in ruimte-tijd waarboven de ontsnappingssnelheid de lichtsnelheid overschrijdt. Wie weet is de muziek van Beyond The Event Horizon een uitvloeisel van de door Einstein geformuleerde natuurwetten, want op de een of andere manier is het me na vele pogingen nog niet gelukt om het einde van het album te bereiken. Het is alsof de lengte van ‘Leaving The 3rd Dimension’ van bijna een uur (op zich al een flinke zit) uitdijt richting het oneindige. De tamelijk eenvormige instrumentale songs meanderen hallucinant in elkaar over, met de keyboards van Tytus Adamczewski, Polens grootste Vangelis en Jarre fan, als een overdadige laag slagroom op een min of meer conventionele rockbodem. Het mag dan onalledaags en niet voor iedereen te pruimen zijn, het heeft ook wel weer wat. Hoe vaak hoor je nu een band waarin de keyboards niet gebruikt worden om wat gaten op te vullen, maar de eerste partij heeft. Heel zelden, en dat is denk ik de voornaamste kwaliteit van ‘Leaving The 3rd Dimension’.