Het heeft even vier jaar geduurd, maar het Franse Benighted is terug. Niets, maar dan ook niets in de wereld is enger dan geestesziektes, gepaard gaande met waanideeën. Het is ongrijpbaar en onbeperkt angstaanjagend. En voor de patiënt is de ervaring minimaal zo realistisch als de wereld waarin wij leven voor ons. De Zweedse neuroloog Karl-Axel Ekbom beschreef daarbinnen weer één van de ergste vormen, parasietenwaan. Stel je toch eens voor dat je daadwerkelijk waarneemt dat er insecten onder je huid kruipen en je uit pure wanhoop de neiging voelt om ze eruit te snijden en de dreigende pijn die daarbij gaat komen voor lief neemt. Welnu, dat is in hoofdlijnen het centrale thema van het nieuwste Benighted album ‘Ekbom’. Niet te verwarren met het rusteloze benensyndroom, overigens. Dat syndroom is van een andere Ekbom.

Zanger Julier Truchan is naast één van de meest veelzijdige en krachtige extreme metalzangers ter wereld (ter wereld ja, ik daag je uit je met hem te meten) ook nog eens psychiatrisch verpleger en krijgt in het dagelijks leven te maken met geestesziektes die het belevingsvermogen van normale burgerlui echt ver en ver te boven gaan. En dat is maar goed ook. De hoofdpersoon op dit album neemt daarnaast ook een zwarte gedaante waar die aanmoedigt om tot automutilatie over te gaan en is alleen daarmee tevreden te houden. U begrijpt al, Benighted is niet voor een lolletje, je moet wel ergens tegen kunnen.

Vanaf het intro is meteen duidelijk dat je jezelf schrap mag gaan zetten voor een geweldsgolf. Maar als je dit bandje nog niet eerder hebt mogen horen, dan moet ik je waarschuwen. Geweld in de muziek van Benighted is wat anders dan van de gemiddelde band die zich extreem opstelt. Drummer Kevin Paradis staat er om bekend dat hij even achteloos een wereldrecord linker bass drum kicks verbrak, om in de volgende sessie het kunstje na te doen met zijn andere been. En zijn handen blijven niet bepaald achter. Zanger Julien covert een heel, maar dan ook echt heel breed spectrum van extreme stijlen, reguliere grunts, black screams, guttural, pig squeels, en allemaal op een zeer hoog niveau De overige bandleden, sinds niet zo lang is de band een viertal, passen in dat plaatje. Een orgie van geweld is het resultaat. Ik heb op dit kanaal al veel kandidaten voorbij zien komen voor album van het jaar, maar voor mij gaat het tussen deze, en de nieuwe God Dethroned die inmiddels klaar ligt. Die scoop krijgen jullie bij deze van mij.

Wie de band de afgelopen release heeft gevolgd weet dat je je altijd moet voorbereiden op alles bij Benighted. Als een tropische passage op dat moment het freaky effect zou geven dat ze zoeken, dan zou dat er gewoon in kunnen. Op dit ‘Ekbom’ echter is het de band gelukt hun kenmerkende stijl volledig trouw te blijven. En dat wil je. Snaarstrak, ziek, afwisselend, en bij vlagen zo ontzettend snel, dat je je afvraagt of je nog wel naar mensenwerk zit te luisteren. Maar dat zit je. Na deze plaat naar de nieuwe Deicide luisteren, die tegelijkertijd op de redactie binnenkwam, is gewoonweg oneerlijk… voor Deicide, wel te verstaan.

Het is ook nu weer gelukt om een aantal passages met eeuwigheidswaarde achter te laten. Zo heeft ‘Nothing Left To Fear’ een memorabel refrein, wat misschien nog wel meer geldt voor ‘A Reason For Treason’, waar de drums ook weer genadeloos doorrollen bij vlagen, maar zeker het refrein van ‘Flesh Against Flesh’ (met dat losse thrashy gitaartje als kalmtemoment) nodigt uit tot meezingen. Je zou ze een stadionconcert gunnen om een heus Freddie Mercury moment te mogen beleven bij één van deze songs, maar tegelijk is dit ook een band die zijn cultstatus moet behouden, zegt mijn gevoel. Voor ik het vergeet, Archspire zanger Oliver Rae Aleron is te horen op ‘Nothing Left To Fear’ en Xavier Chevallier (Blockheads) op ‘Fame Of The Grotesque’.