Nadat het Poolse Behemoth Europa rondgereisd heeft met Satyricon en Rotting Christ als The Unholy Trinity tour, is de tijd nu aangebroken voor nieuw werk van de grootste, populairste band uit Polen. We zijn benieuwd, want onze favoriete albums – om bij het getal 3 te blijven – zijn toch het drieluik van ‘The Apostasy’ (2007), ‘Evangelion’ (2009) en ‘The Satanist’ (2014). Voeg daar een indrukwekkende live présence bij en je wordt omver geblazen. Dat waren de zeven vette jaren waarbij de band en Nergal steeds bekender werden, met voor- en nadelen inclusief, want met adoratie komt ook jaloezie van anderen die kwaad spreken. Of om het met Nergal’s woorden te zeggen: ‘macht en ambitie worden graag bespot’.

Want ambitie en doorzettingsvermogen zijn eigenschappen die we zeker vinden bij de frontman. Dat heeft mee bijgedragen tot wat Behemoth tot nu toe bereikt heeft. De opvolger van ‘Opvs Contra Natvram’ uit 2022 heeft de nogal belachelijke titel ‘The Shit Ov God’. Daar is een uitleg voor. De mens is ontstaan uit God, naar diens evenbeeld, zegt de Bijbel. Wij zijn dus gemaakt van hetgeen god niet meer kon gebruiken en zijn lichaam verliet. Smakelijk. ’t Is maar hoe je het bekijkt. We zijn de blasfemie van Nergal en co nu wel gewend, maar wanneer blijkt dat dit titelnummer ook nog uitnodigt tot meezingen, dan wordt het belachelijk. Maar goed, hoe zit dat met de muziek?

Men nam zich voor om een album te maken zonder al te veel franje en recht door zee. Geen epische koorzang of grandeur, het aantal lagen wordt beperkt en op vele momenten houdt de band een flinke snelheid aan. Dat staat haaks op de trant die zich manifesteerde op de laatste albums ‘I Loved You At Your Darkest’ (2018) en ‘Opvs Contra Natvram’ (2022). Opener ‘The Shadow Elite’ heeft het welbekende militaristisch strakke en mechanische geluid terwijl de furie vollen bak tekeer gaat. Met in vitriool gedoopte stem schrijft Nergal zijn eigen regels en deze ruwheid klinkt spontaan. Men blijft op de barricaden staan tijdens ‘Sowing Salt’ en dan is er het titelnummer met enige hoge sopraanzang op de achtergrond  en een verhalende death grom. Een gesproken flard duikt op, een gitaarsolo weerklinkt op mediumtempo fundament en voor je het weet prevel je mee de (grote) boodschap. Nergal’s interpretatie van het scheppingsverhaal zal weer inkt doen vloeien en daarom is het immers allemaal te doen. Het opgejaagde gevoel blijft present in de volgende songs, maar ‘O Venvs, Come!’ heeft de epiek van weleer. De twee laatste songs zijn dramatisch getint. De sluipende structuur van ‘O Venvs, Come!’ wordt gedoopt in een verkondigende zangstijl en enige koorzang dikt de boel aan soms. Gierend en stompend komt ‘Avgvr (The Dread Vvltvre)’ ons dan als laatste tegemoet. Het is een puik album, binnen de lijntjes gekleurd om de Behemoth fans te behagen, maar we zijn al dieper onder de indruk geweest. De lat ligt immers nog steeds heel hoog wanneer we de naam Behemoth horen.