Het eerste nummer komt binnen met de meest bekende Chuck Berry lick en zet de toon; dit is een hele fijne pot vette rawk ‘n’ roll! Flarden MC5, Status Quo, Kiss, AC/DC, en ja, ook Hellacopters, Imperial State Electric en soortgenoten kunnen duidelijk gehoord worden en moeten bronnen van inspiratie zijn geweest. Bij de meeste nummers komen wel één of meerdere van deze namen naar boven, maar storend is dat in geen geval omdat het nergens regelrecht jatwerk is en de uitvoering gewoon erg goed is. Bovendien zijn het niet de minste namen om mee geassocieerd te worden dunkt me.

De nummers zijn stuk voor stuk enorm pakkend en brengen mij in ieder geval direct in een goed humeur. Dit laatste hoogstwaarschijnlijk mede door de buitengewoon smakelijke gitaarpartijen, waarbij de gitaren mooie dubbele lijnen opzetten, schitterende duels uitvechten of soms zelfs tegelijkertijd vol passie tegen elkaar in soleren, terwijl de bas zo lekker er onderdoor “wandelt”. Dit doet me een paar keer denken aan de keren dat ik Nicke en Strings van The Hellacopters live bezig heb gezien; heel veel expressie, energie en drive, met misschien een paar kleine missers in een nootje half raken (die dan weer dat extra live-gevoel geven) en veel nummers eindigend in afslagen zoals dat tijdens een optreden gaat.

Heel fijn dat The Sign Records deze band bij een groter publiek bekend wilde maken met een re-release van deze al eerder in eigen beheer uitgebrachte plaat. Nu eerst deze op vinyl (jawel!) scoren en dan vol verwachting uitkijken naar de tweede plaat die alweer voor volgend jaar in de pijpleiding zit.