Al tien jaar lang is Bark een unieke verschijning in de metalwereld met hun krachtige mix van groove metal en death ‘n’ roll. Hun vijfde album, ‘The Time Has Come’, toont opnieuw hun uitzonderlijke talent. Het is niet alleen een samensmelting van vijf getalenteerde muzikanten, maar ook hun vermogen om nummers te creëren die na een paar keer luisteren al vertrouwd aanvoelen en vol energie zitten. Wat Bark echt onderscheidt, is de krachtige stem van zanger Ron Bruynseels. Zelfs zonder microfoon zou hij in staat zijn om een hele zaal omver te blazen. De opener ‘Negativist’ begint met zachte gitaarpartijen, maar barst al snel los na een intense brul. Het nummer verpulvert alles en iedereen, terwijl de meerstemmige refreinzang en snelle riffs voor een enorme aantrekkingskracht zorgen. Het volgende nummer, ‘Shaman’, wordt iets trager gespeeld en bevat meer rockelementen, maar het “hohoho” in het refrein creëert een unieke sfeer.

Een van mijn persoonlijke favorieten is ‘Dodge The Bullet’, waarin Bark weer als een razende tekeergaat, maar met een enorm catchy refrein en riffs die aanzetten tot headbangen. Het daaropvolgende ‘On No Ones Word’ vertraagt het tempo even, maar zit opnieuw vol aantrekkelijke riffs en sterke zangpartijen. Met ‘Whiskey Rivers’ volgt een klassebak met een superstrakke, snelle gitaarsolo en waanzinnig drumwerk. De langgerekte en toch natuurlijk klinkende brul van Ron bewijst nogmaals zijn uitzonderlijke stembanden.

‘Wanted Man’ is nog zo’n opzwepend nummer, net als ‘Wildheart’, waar de energie vanaf spat.

Na tien jaar is Bark uitgegroeid tot de perfecte fusie tussen het de agressie van hardcore, het rauwe en rebelse van punk en het technische vernuft van metal.