Azure Emote werd in 2003 in het leven geroepen door de Amerikaanse Mike Hrubovcak als experimentele band om zijn negatieve gedachten te kunnen uiten zonder gebonden te zijn aan een welbepaald extreem genre. Hij kreeg daarbij meteen hulp van gitarist en kameraad Ryan Moll. Het werd een grillig parcours dat door de meeste mensen omschreven werd als death metal met avant-garde invloeden. Het debuutalbum ‘Chronicles Of An Aging Mammal’ kwam uit in 2007, maar enkele maanden later kondigde men al een break aan voor onbepaalde tijd. Mike moest namelijk toeren met de andere death metal bands waar hij toen deel van uit maakte, meer bepaald Monstrosity, Vile en Abraxas.

In de zomer van 2011 kondigde men een tweede album aan, ‘The Gravity Of Impermanence’ en tezelfdertijd meldde men de komst van Mike Heller achter het drumstel. Album kwam uit in 2013. Weer volgde een druk werkschema met de andere bands daarna en dat verklaart wel waarom er altijd zo’n lange tijd tussen de albums ligt en dit na ‘The Third Perspective’ uit 2020 pas het vierde album van Azure Emote is. Mike zoekt zijn muzikanten meestal in eigen kring. Naast de drie eerder vermelde muzikanten, bestaat de band nu verder nog uit bassist Kelly Conlon die vroeger in Death en Monstrosity gespeeld heeft. Op viool horen we Pete Johansen (ex-Sirenia) en Anna Murphy (ex-Eluveitie) verzorgt de cleane vrouwenzang.

De tien songs van vier minuten hebben een onbetwistbaar (old school) doodsmetalen skelet, maar de ornamenten zijn ongewoon en soms zelfs tegendraads. Bovenal creëert de muziek een ongemakkelijk gevoel, alsof een rusteloze ziel ook bij jou twijfel en dreiging zaait. Wanneer we bij ‘Into Abysmal Oblivion’ beginnen te luisteren, lijken de drums getriggerd, zijn gitaren vrij melodieus, komen er al spoedig enkele vioolstrijkjes en wordt deze volgepropte creatie voorzien van rollende grunts. Het doet lichtjes mechanisch aan en de fraaie gitaarsolo’s in dit nummer zijn het werk van James Murphy (een staat van dienst bij o.a. Death, Obituary en Testament) en Andy La Rocque (die het album ook gemastered heeft). Mike weet zijn talentvolle vrienden wel te vinden dus. ‘Insomnia Nervosa’ is wat trager van aanpak, technisch zit alles snor en de gitaarsolo is hier van Bob Davodian (ex-Divine Rapture). Vanwege het veelvuldige (en toegejuichte) vioolspel in elke song doet het me wat aan Ne Obliviscaris denken, maar – eerlijk is eerlijk – wel een klasse minder, omdat de aandacht tijdens de volgende tracks toch wel verslapt. De experimenten zijn soms zo vergezocht dat er enkel een overrompeling van indrukken overblijft. In de tweede helft komen de bijdragen van Anna Murphy aan bod en daar keken we toch wel naar uit. Zoals steeds is het mooi om haar stem te horen in songs als ‘Provoking The Obscene’ of ‘Feast Of Leeches’. De gesproken interactie tussen vrouw en man in ‘Return To The Unknown’ maakt de dreiging compleet en vervolgens kan je er vanuit gaan dat de complete waanzin toeslaat in ‘Writhing Lunacy’ (zich wentelen in gekte), zodat we echt wel een ongemakkelijk gevoel overhouden aan deze plaat, maar dat was ook de bedoeling natuurlijk.