Om de zoveel tijd hebben we er weer eentje, een muzikant die een Avantasiaatje poogt te doen en met een aantal gastzangers. Avaland is de nieuwste ster aan deze horizon, het is geesteskindje van de Franse veelzijdige jongeman Adrien G. Gzagg, die de muziek heeft geschreven en zelf de toetsen, orkestraties en een groot deel van de vocalen voor zijn rekening neemt. Deze formule kan natuurlijk niet zonder gastzangers en daarom is er ook hier een indrukwekkend rijtje namen te vinden. Ralf Scheepers van Primal Fear, Zak Stevens van Savatage en Zaher Zorgati (Myrath) zijn slechts een paar van de gastzangers die we hier kunnen horen, maar ook een aantal gastgitaristen doet mee aan ‘Theatre Of Sorcery’. De ervaring leert dat dit niet automatisch leidt tot een geweldig album, in welke categorie valt Avaland?

Met het alleen door Gzagg gezongen ‘Tower Of Sorcery’ opent de plaat absoluut niet sterk. De vrij slepende muziek is mooi doorspekt met symfonieën zoals dit genre natuurlijk vereist, maar is uiteindelijk veel te vlak om echt lekker te pakken. Het daaropvolgende ‘Gypsum Flower’ heeft daarintegen al heel wat meer eigen karakter en is wat verhalender. Alleen is dat verhaal dan ook hetgeen wat me direct tegenstaat. Mensen toch, kunnen we na vijfendertig jaar power metal nou echt nog steeds niks anders verzinnen dan wéér boze tovenaars, mysterieuze rotsblokken en een aan zichzelf twijfelende good guy? Bij ‘The Storyteller’, geïntepreteerd door Zak Stevens, krijg ik het voor het eerst meer naar mijn zin. Hier wordt het tempo wat opgevoerd en krijgen we ook een smakelijke solo van de huisgitarist. Ook ‘Holy Kingdom Of Fools’ heeft een lekker tempo en is echt genieten. Over het geheel is het aantal sterke tracks vrij laag en maakt het album niet de indruk die je bij het lijstje gastmuzikanten zou verwachten. Afsluiter ‘Rise From The Ashes’ is uiteindelijk nog wel een nummer wat indruk maakt, al was het maar omdat bijna alle gastzangers hier op één nummer nog een finale opwachting maken.

Ondanks dat er een paar erg toffe nummers op ‘Theatre Of Sorcery’ te vinden zijn, is dit niet een album waar nog lang over nagepraat zal worden. Daarvoor is het concept te uitgekauwd, de productie te mager en de tijdgeest zo’n vijfentwintig jaar te ver doorgeschoten. Voor de liefhebber in het genre is het zeker een poging waard om dit album eens te proberen, maar verwacht niet omvergeblazen te worden. Er zijn heel wat slechtere Avantasia-klonen op de markt, maar inclusief het origineel zeker ook heel wat betere.