Dit jaar is het al twintig jaar geleden dat leden van Noorse extremere metal bands als Enslaved en Sahg elkaar vonden om in de vrije tijd pure classic rock/hardrock te spelen. Hun guilty pleasure bleef niet onder de radar en zo werden ze al spoedig verplicht om de zaak serieus te nemen en het debuutalbum ‘No Hay Banda’ op te nemen, want men had een platencontract op zak.

Ik kan me voorstellen dat, twee decennia later, Audrey Horne voor de muzikanten is als een vertrouwde bruine stamkroeg, waar je voor de gezelligheid en het sociaal contact gaat ouwehoeren en voor de verandering haalt men er hier nog eens instrumenten bij om muziek te maken zoals hun oorspronkelijke helden dit deden. Het dient gezegd dat dit hen goed afgaat, want ‘Devil’s Bell’ is al het zevende album en het mist zijn doel niet. Vier jaar na ‘Blackout’ is het Noorse vijftal er weer in geslaagd om vurig te musiceren en de boel op stelten te zetten. Als ze hier de podia mee gaan afdweilen, dan wordt het gegarandeerd feesten geblazen. En dan kunnen we nog zo’n trouwe aanhangers zijn van hun extremere bands, ook dit maakt deel uit van het totaalbeeld van ons muzikale leven, want de hints naar bands als Iron Maiden, Thin Lizzy en Saxon zijn legio. Wie kan daar om malen?

Opener ‘Ashes To Ashes’ is al meteen een voltreffer, want het dominante gitaarwerk knipoogt naar Metallica en Slayer, terwijl het toch een zekere luchtigheid behoudt en eerder NWOBHM wordt. De heldere zang van Toschie krijgt een duister tintje, wanneer hij de titel in gesproken vorm declameert. Hier wordt aanstekelijk gerockt, maar met een dreigende ondertoon. De gestripte rocker die ‘Animal’ is, is intussen gelanceerd als derde single en deze goedgemutste uptempo song refereert naar overlevingsdrang, terwijl schitterende gitaarsolo’s weerklinken. Arve Isdal en Thomas Tofthagen zijn in grote vorm, luister maar naar hun twinspel in de titelsong. Ook op dit album staan songs waarin de zang erg lijkt op Ozzy Osbourne. Dan denken we aan het van een groots refrein voorziene ‘Break Out’, het vlotte ‘Danse Macabre’ en de langere afsluiter ‘From Darkness’ waarin veel uitwaaierend gitaarspel het luisterplezier nog doet toenemen. Het instrumentale ‘Return To Grave Valley’ klinkt strak en speels, met galopperende ritmes, mooie solo’s en een prominente rol voor bassist Espen Lien. En zelfs al zijn de teksten niet allemaal vrolijk, toch hou je een goed gevoel over aan deze nieuwe portie hardrock uit het Noorse Bergen. Wederom een sterk album vol songs die meteen aanspreken, maar nooit zullen vervelen. Een kunst op zich is dat!