Atrocity heeft ons al enkele jaren ondergedompeld in een sfeer van occultisme. In 2013 ging de trilogie van start met ‘Okkult I’, in 2018 volgde ‘Okkult II’ dat een verschuiving van bombastische symfonische metal naar meer death metal vertoonde. Deze trant is voluptueus verder gezet op dit derde deel.

Het is een album dat de old school death metal fans zal behagen. Weinig tierlantijntjes, volle gas vooruit. In feite komt het erop neer dat na een meer epische en langere track enkele kortere songs volgen Daarin gaat men bruut en overrompelend tewerk, zij het met net nog genoeg melodie dat ook de rest van de fanbasis dit wel zal kunnen trekken. Sinds het tweede deel zijn er weer enkele veranderingen in de bezetting gebeurd. Uiteraard blijft Alex Krull bezieler en mentor van dit alles en ook drummer Joris Nijenhuis is een vertrouwde naam, maar de rest van de band – te weten twee gitaristen en bassist – is vervangen. De mogelijk jongere krachten geven flink van jetje.

‘Desecration Of God’ opent mysterieus met onbestemde geluiden, piano, duistere koren en pompeuze orkestrale ondersteuning. Wanneer de gitaren invallen is dit het sein om een tandje bij te steken en nemen de rigoureuze death metal vocalen van Alex en snel flitsend gitaarwerk de overhand. Dat blijft zo in kortere, overweldigende tracks als ‘Fire Ignites’ en ‘Born To Kill’ (over de grote samenzwering van de Schwarze Reichswehr na WOI). ‘Bleeding For Blasphemy’ is ietwat meer episch, vervolgens wordt geen spaander heel gelaten in ‘Priest Of Plague’. Ongetwijfeld is ‘Malicious Sukkubus’ het ravissante hoogtepunt van late gotiek op dit album. Met onheilspellend klokkengelui, zwevende leads en koorzang wordt hier een filmische sfeer gecreëerd. Leaves’ Eyes zangeres Elina Siirala en Zoë Marie Federoff zorgen met hoge sopraanzang en dreigend gesproken stukken voor een ware Cradle Of Filth sfeer. Dit is erg jaren negentig getint, maar toch is dit veruit het hoogtepunt van de plaat. Daarna is het weer doorrammen geblazen en dit tot op het einde, al horen we nog bijdragen van Robse Dahn en keyboardist Misstig in het bombastisch startende ‘Teufelsmarsch’ en is de speech in het Pools tijdens ‘Cypka’ (over de Poolse seriemoordenaar Jozef Cyppek in de jaren vijftig) ook wel beklijvend en zo weet Atrocity telkens toch weer een eigen stempel te drukken op hun werken. Zondermeer de hardste schijf van deze trilogie en daaruit kunnen death metal fans hun besluit trekken.