Astrakhan is een Zweedse progressieve metalband die het voor elkaar speelde om Opeth te verslaan bij de album van het jaar verkiezing van een Zweeds rock tijdschrift. Dat feitje werd groots uitgemeten in de bio bij ‘A Slow Ride Towards Death’, het nieuwste album van wat we met enige goede wil een prog-superband mogen noemen. Met bandleden die we zouden kunnen kennen uit gerenommeerde bands als Pain of Salvation, Royal Hunt en House of Shakira is dat geeneens grootspraak. De zanger en blikvanger van de band is Alexander Lycke, in zekere zin een vreemde eend in de bijt aangezien hij vooral naam (in Zweden althans) heeft opgebouwd als musicalster. Jesus Christ Superstar, Les Misérables, De klokkenluider van de Notre Dame, Miss Saigon, Chess… het is een indrukwekkend c.v. en iets heel anders dan wat hij in Astrakhan doet.

Hoewel… op basis van wat ik  hoor op ‘A Slow Ride Towards Death’ klinkt Lycke af en toe als een professionele musicalacteur die een rockster speelt, wat hij natuurlijk ook is – allebei. In ieder geval hoor je in alles dat we hier met een geschoolde zanger te maken hebben, wat in het progressieve genre eerder een voordeel dan een nadeel is.

Lyckes zang landt op een gespreid, misschien wat bombastisch bedje van vakkundig gespeeld klassieke prog-metal met prominent aanwezige keyboards. Een beetje vreemd is het daarom wel dat die keyboards in de credits niet benoemd worden.

Wat ‘A Slow Ride Towards Death’ vooral is, is een productietechnisch hoogstandje. Door de gelaagdheid van de songs moest ik onwillekeurig aan de hoogtijdagen van Queen denken. Muzikaal misschien niet een voor de hand liggende vergelijking, maar het idee van het stapelen van koortjes, koppelen van ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebbende muzikale stukken en theatrale bombast doet toch wel sterk aan Freddy Mercury en zijn kornuiten denken. Dat combineren van full-out rockmomenten met ingetogen passages is een risico, want er komt meer bij kijken dan het lukraak aan elkaar plakken van elk muzikaal idee dat komt opborrelen. Het gaat dan ook niet altijd even goed. In een song als ‘What You Resist Will Remain’ komen genoeg embryonale songs langs om een heel album te vullen, maar in plaats van alles rustig uit te werken is geprobeerd zo ongeveer de complete (classic c.q. Prog) rockgeschiedenis in zes minuten te persen. Dat dit niet werkt zal denk ik geen grote verrassing zijn. Astrakhan is op zijn best wanneer maat gehouden wordt, iets waarin de band in de tweede helft van het album beter slaagt. Een nadeel (voor sommigen wellicht) is dat dan de composities en arrangementen in dat tweede deel meer weg hebben van een rockmusical. Begrijpelijk, gezien de achtergrond van in ieder geval de zanger, maar de kans is groot dat veel metalfans er door afhaken. Voor de echte musicalliefhebber is Astrakhan dan weer veel te heavy, waarmee het grootste probleem van deze release geschetst is: muzikaal is het zeker niet slecht, qua doelgroep valt het helaas tussen de wal en het schip.