Van pure walging voor de aandacht voor iemand die een huurmoordenaar wilde inhuren om zijn eigen vrouw om te laten leggen tot volledige vergeving voor de narigheid die hij veroorzaakt heeft … de meningen over As I Lay Dying, of eigenlijk zanger Tim Lambesis, vliegen alle kanten op. Er zijn mensen en websites die de band geen blik meer waardig gunnen, er zijn er die dolblij zijn met de terugkeer van het vijftal. Hoe je het ook wendt of keert, wanneer het over As I Lay Dying gaat, kun je niet om de geschiedenis van Lambesis heen. Ik kan hier weliswaar uitgebreid mijn mening daarover ventileren, maar laat dat met plezier over aan anderen en kies met de komst van het nieuwe album ‘Shaped By Fire’ voor de ‘Let the music do the talking’-benadering.

Op het eerste gehoor trekt het vijftal uit San Diego op hun nieuwe album ‘Shaped By Fire’ probleemloos de lijn door waar ze ons in 2012 (‘Awakened’) achterlieten: melodieuze metalcore, waarin pakkende refreinen, melodie en venijn tot een geheel zijn verweven. Het album leunt weer op de overbekende riffs en structuren van As I Lay Dying. Daar waar op ‘Awakened’ al meer doorgepakt werd met een grotere focus op melodie en zuivere vocalen, wordt deze lijn nu nog meer uitgezet en de muziek via een modernere benadering ingekleurd. Het maakt dat echte felheid en venijn toch wat meer naar de achtergrond worden gedrukt. Nu is er niets mis met bedwelmende melodieën en zuivere vocalen, maar ik had ze graag meer als tegenhanger gezien tegenover spannende dynamiek en intensiteit in plaats van dat ze geregeld de overhand krijgen. De keuze voor een wat toegankelijker geluid, zorgt er helaas voor dat een flink aantal tracks (o.a. ‘Torn Between’, ‘The Wreckage’, ‘The Toll It Takes’) gedachteloos en onopgemerkt voorbij trekken. Een track als ‘My Own Grave’, dat qua productie een beetje een vreemde – maar positieve – eend in de bijt lijkt te zijn, compenseert gelukkig de nodige felheid, maar dit soort tracks zijn te spaarzaam aanwezig. In de twaalf tracks komen het inzien van fouten, terugkeer en meer soortgelijke thematiek op een fraaie wijze aan bod.

Waar andere bands na alle ellende en onzekerheid van de afgelopen jaren het bijltje er waarschijnlijk bij neergegooid zouden hebben, ziet As I Lay Dying ‘Shaped By Fire’ als een hernieuwde start. Noemenswaardig, maar een louter nieuwe, frisse start kom ik helaas niet tegen; naast de uitbreiding van de toegankelijkheid, hoor ik toch ook de nodige dingen uit het verleden terug… op zich niets mis mee, maar of dit ‘Shaped By Fire’ daarmee genoeg garantie is om weer volledig in genade aangenomen te worden?