Onlangs las ik dat Paul McCartney gelauwerd werd als zijnde de oudste artiest op het podium van Glastonbury Festival ooit. 80 lentes heeft de ex-Beatles intussen meegemaakt. Ik moest meteen aan Arthur Brown denken, want die brengt – nota bene op zijn tachtigste verjaardag – een nieuw album uit, terwijl we dat allerminst verwacht hadden. Arthur Brown is ook een merkwaardige artiest die in de jaren zestig ophef gemaakt heeft en verrassend genoeg stond hij vorig jaar ineens geprogrammeerd op Prophecy Fest. En dan vermoedden we al dat er nieuw werk op komst was. ‘Long Long Road’ is nu een feit en de geverfde vogel met tonnen ervaring is daarop zijn excentrieke zelve. Diep geworteld in psychedelische bluesrock brengt Arthur Brown – met enkel Rik Patten als medemuzikant, chapeau – hier een nieuwe collectie theatrale voordrachtkunst met zijn veelzijdige stem die nog niet aan kracht heeft ingeboet.

Arthur Brown is bij iedereen bekend vanwege zijn monsterhit ‘Fire’ op ‘The Crazy World Of Arthur Brown’. Daar komt zijn bijnaam ‘the god of hellfire’ vandaan en het gaf hem een cultstatus waardoor hij geprezen werd als grondlegger van metal, shock rock, progressieve rock en zelfs black metal (vanwege zijn corpse paint). Pas in recente jaren werd die status erkend door meerdere awards en prijzen. Toch is dit veel meer dan een ‘one hit wonder’. Zo werkte hij mee aan de rockopera ‘Tommy’ van The Who, aan de eerste plaat van Alan Parsons Project en steekt ook Bruce Dickinson zijn bewondering voor de extravagante Brit niet onder stoelen of banken. Alice Cooper weet te melden dat Arthur Brown zijn grote voorbeeld was voor zijn theatrale show die ook vandaag nog arena’s doet vollopen. De shows van Arthur Brown zelf zijn nog steeds een bonte performance waarin de vrijheid van de jaren zestig centraal staat met dans, poëzie, geestverruimende vloeistofdia’s, verkleedpartijen, instrumentale jamsessies, vuurkanonnen en de theatrale stem van de hoofdman. Veel van dit alles ontbreekt op een audio album, maar ‘Long Long Road’ brengt toch genoeg knuppels in het hoenderhok om uit te kijken naar zijn nieuwe show op Prophecy Fest 2022.

Luisteren met een open geest is de boodschap, want ‘Gas Tanks’ sluit aan bij progressieve rock van weleer: Lagen Hammondorgel, dwarsfluit, chaotische piano en een smeulende stem. ‘Coffin Confession’ is zelfs maar een kort pleidooi om met dreigende stem wat theater te spelen. Dan komt er een trage blues op gang tijdens ‘Going Down’, al zitten we weldra in een partijtje freewheelin’ jazz met een schetterende saxofoon. Het centrale blues nummer ‘Once I Had Illusions’ wordt uitgesmeerd over twee delen en is Arthur op het lijf geschreven. Mooi werk. Een mondharmonica hoort er ook bij (‘I Like Games’) en tijdens ‘Shining Brightness’ is er gitzwarte voordrachtkunst met poëtische allures. Het meest standaardblues is ‘The Blues And Messing Round’, maar het is wel pakkend. Dat geldt evenzeer voor het beschouwende ingetogen titelnummer dat slechts boogt op akoestische gitaar en zang. Om dan met het tweede deel van ‘Once I Had Illusions’ nog wat fijne blues rond te strooien. Op ‘Long Long Road’ toont Arthur Brown op hoge leeftijd nogmaals wat een allround artiest hij is. Respect!