Er worden zoveel albums uitgebracht, dat de kans bestaat dat je soms een album mist. die echt de moeite waard is om te bespreken. Het tweede album van Art Of Anarchy is zo’n album. Het eerste album ‘The Madness’ is mij onbekend, maar wat de heren op dit tweede album laten horen smaakt naar meer. Niet heel gek als je bedenkt dat onder andere Ron ‘Bumblefoot’ Thal en Jeff Scott Soto in deze band hun kunsten vertonen. Het resultaat is een modern heavy rock album zoals we dat kennen van een band als Adrenaline Mob. Typisch Amerikaans met een moddervette productie en geen slechte songs op het album.

De opener ‘Die Hard’ zet wat betreft gelijk de toon. Met ruim zeven minuten is dit ook gelijk het langste nummer van het album. Een melodie op cello, gevolgd door een heel orkestraal intro, wat overloopt in een moddervette riff, ondersteund door double bassdrums, waarna Jeff Scott Soto erin knalt. Zo mogen we het graag horen. Het dreigende ‘Echo Of Madness’ en het doom-achtige ‘Villified’ zijn de volgende voltreffers. ‘Bridge Of Tomorrow’ is een eerste rustpuntje op de plaat gevolgd door het sfeervolle ‘Writing On The wall’. Ook in deze track weer fraaie solo’s die doen denken aan Sixx A.M. Nog zo’n band waar Art Of Anarchy mee te vergelijken is. ‘Blind Man’s Victory’ is wederom een sfeervolle song welke na een minuut of drie omslaat in een heavy monster van formaat. Afwisseling tussen de nummers maar zelfs in de songs is een absolute troef op dit album. Bij het afsluitende ‘Disarray’ lijkt de band nog wat gas terug te nemen maar niets is minder waar. Het nummer bouwt zich steeds verder uit vanuit een dreigende fuzz riff naar een vol gas heavy metal kraker waarbij Black Sabbath in fases zelfs de referentie is. Spreken de genoemde bands je aan ga dan zeker luisteren naar Art Of Anarchy.