En gezellig blijkt het te zijn. Dat zou je in eerste instantie niet vermoeden, omdat overal stond aangekondigd dat het evenement zou plaatsvinden in de IJsselhallen. De betonnen galmbak waar nog minder sfeer en meer zweren rondwaren dan in een gemiddeld concentratiekamp (herinnert u zich “Auschwitz, the meaning of pain” nog?). Maar wat blijkt? De IJsselhallen is een heel complex aan hallen en één van die hallen, de Meerhal, blijkt wel degelijk te zijn omgetoverd tot een sfeervolle entourage. Het eerste deel is een grote barruimte met krukken, stoelen en banken, het tweede deel is een nog iets grotere ruimte dat dienst doet als eetkantine annex cd-, platen- en hebbedingetjesmarkt en de zaal zelf kan zo’n 2000 bezoekers aan. Die zijn er niet allemaal, maar in de loop van de dag zijn er toch zo’n 1650 hoofden te tellen. Vooral oudere hoofden. Mijn vermoeden dat er weinig twintigers rondlopen wordt bevestigd. Het zijn vooral veertigers, vijftigers, zestigers. Soms zelfs nog ouder. Toch zie ik ook jonge en zelfs veel jongere snoetjes rondlopen, niet zelden aan de hand van hun ouders of grootouders. Het zorgt voor een gemoedelijke, vriendelijke sfeer.

Het podium is in tweeën opgedeeld. Een linkerdeel en een rechterdeel. Speelt de ene band links, dan wordt het rechterpodium klaargezet. En vice versa. Zodoende hoeven we nooit langer dan een minuut of vijf te wachten op de volgende act. Elke band speelt een minuut of vijftig, zodat als je niks met een bepaalde band hebt, je nooit lang hoeft te wachten. De huis-dj heeft vandaag een snipperdag.

URIAH HEEP
Na de koude bedoening werd de temperatuur snel weer opgevoerd door Circle Of Hands uit Duitsland. Kenners weten dat het dan tijd is voor een klein uurtje Uriah Heep, een band die ik al vanaf dat ik een heel klein hardrockertje was een warm, heel warm hart toedraag. Warmer dan welke andere classic rockband dan ook. En ook een van de weinige bands die tegenwoordig nog steeds goede albums uitbrengt én nog een geweldige live band is. Wat dat betreft maakt dat een coverband als Cirle Of Hands mijns inziens een tikje overbodig, maar natuurlijk verdomd leuk om mee te pikken. Al is het omdat deze band zich concentreert op het oeuvre uit de periode van David Byron (tot 1976) en daar gaat mijn hart toch vooral naar uit, hoe goed hun huidige albums van de afgelopen twintig jaar ook zijn. Ik word op mijn wenken bediend. De band vangt aan met een prachtige uitvoering van ‘Sunrise’ en weet daarna het publiek mee te laten “whoe-hoe’en” op het heerlijke ‘Stealin’’. Daarna komt mijn een na favoriet, ‘Gypsy Queen’, en terwijl ik bloederige scheuren in mijn spieren headbang, valt de participatie van het publiek me toch een beetje tegen. Godsakke mensen, dit is toch een nummer om uit je plaat te gaan? Dat kan ook als je zestig bent, hoor. Ik bedoel, Mick Box zelf is al 72. Afijn, het publiek luistert liever. Ook goed. De band vervolgt met het niet door mij verwachte, maar fraaie ‘Rainbow Demon’ en daarna mijn op twee na favoriete Heep-song ‘Look At Yourself’. De zanger houdt zich iets in tijdens de hoge gillen, maar kwijt zich toch overtuigend door het repertoire. Natuurlijk moet ook hun bandsong, ‘Circle Of Hands’, wordt gespeeld, net als de onvermijdelijke hit ‘Easy Livin’. Godzijdank heeft de korte speeltijd de band er echter niet van weerhouden om dé Heep epic, het monsterlijk mooie ‘July Morning’ van de setlist te skippen. En zo krijg ik na ‘Free Bird’ en ‘Victim Of Changes’ een derde nummer die in mijn Top 10 aller tijden staat te horen. Ja, daar word ik blij van. Zeker met alweer zo’n meesterlijke uitvoering. De band sluit af met, volgens de zanger “the one song that is missing.” Als de drummer de beat inzet van ‘Lady In Black’, beginnen twee door drank benevelde goochemerds naast mij “Take me down to the paradise city” te zingen. En verdomd, het klopt nog ook. Nadat iedereen hartstochtelijk mee heeft “ge-aah-aah-aaaahd” op de balladeske evergreen, is het helaas alweer voorbij.