Arjen Anthony Lucassen heeft in Nederland en ver daarbuiten een ware heldenstatus bereikt met zijn muzikale escapades. Ayreon en Space One zijn de bekendste, maar een gedetailleerde opsomming zou ons te ver leiden. Toch is er een fragment van zijn persoonlijkheid dat maar zelden aan bod komt: zijn solocarrière. We komen slechts aan drie op onze hand wanneer we de huidige release ‘Songs No One Will Hear’ erbij tellen. De vorige keer dat we ons over nieuw solowerk bogen was in 2012 met ‘Lost In A New Real’.

Misschien is het tekenend voor nobele persoonlijkheden, altijd met anderen bezig zijn en zichzelf min of meer wegcijferen. Vanaf dit jaar mogen we Lucassen immers aanspreken als ‘Sir’, want hij is tot ridder benoemd. In elk geval heeft het muzikale genie een soloalbum gemaakt dat een meer persoonlijke aanpak heeft en waar toeters en bellen grotendeels achterwege blijven. Het verhaal wordt verrijkt met muziek en niet omgekeerd. Dit ingetogen verhaal is echter wel zo aangrijpend dat iedereen zich erin zal herkennen. Het einde van alles waar we voor staan staat ons immers allemaal te wachten wanneer het einde van de wereld nakende is door een naderende asteroïde. Geen ontkomen aan en het verhaal komt dan ook hard binnen, al blijft het opgesmukt met enige humor.

Arjen zingt het leeuwendeel en speelt gitaar en keyboards. De gesproken intro duwt ons met de neus op de feiten van wat er staat te gebeuren. ‘The Clock Ticks Down’ is gevoelig van aard met sensitieve zang en gitaar, terwijl ook de solo’s huilend zijn. Het rockende ‘Goddamn Conspiracy’ verandert de stemming door zijn speels en frivool gezongen tekst. Dwarsfluit doet ons meteen aan Jethro Tull denken. De jaren zeventig zullen altijd blijven opduiken in Arjen’s werk. Dit album is verhalend, maar er komen ook stevige stukken in voor. Gebruik van vintage keyboards wordt afgewisseld met moderner equipment (zoals bijvoorbeeld electro/ambient in het begin van ‘We’ll Never Know’). Irene Jansen verzorgt alle vrouwelijke achtergrondzang. Mooi is het weemoedige ‘The Universe Has Other Plans’ en doet je beseffen dat we machteloos staan in zulke situatie. Invloeden van The Beatles duiken op in ‘Shaggathon’, vervolgens is er een droevig moment in ‘We’ll Never Know’ waarin Floor Jansen een mooi duet zingt met Arjen. Na het mediumtempo, catchy ‘Dr. Slumber’s Blue Bus’ volgt een poging tot acceptatie van de feiten in het weemoedige ‘Just Not Today’. Het sluitstuk ‘Our Final Song’ brengt alle emoties bij elkaar op de plek waar de asteroïde zal inslaan en bevat gastrollen van Robert Soeterboek, Marcela Bovio en Patty Gurdy. Het is een rijke muzikale trip naar Sanctuary Island waar het culminatiepunt bereikt wordt in vele stemmingen en muzikale wendingen. Aan het einde van elk nummer vertelt Mike Mills in grote lijnen wat er in de volgende song gaat gebeuren, maar mensen die niet houden van narratieve onderbrekingen, kunnen de versie van het album zonder die vertelstem aanschaffen. Zo creëert iedereen zijn eigen plekje onder de zon waarin het toch geen deprimerende belevenis wordt om dit album te beluisteren. Integendeel, je wordt zo meegezogen in het verhaal dat je blijft luisteren tot het slotakkoord weerklonken heeft.