De behoorlijk in het slop geraakte carrière van het Canadese hardrock-instituut Anvil kreeg in 2009 een enorme opleving na de release van de prachtige documentaire ‘Anvil: The Story Of Anvil’ en sinds die tijd toert men weer naar hartenlust de wereld rond. Op basis van hun importantie voor de ontwikkeling van het metal genre is dit natuurlijk niet meer dan terecht en absoluut verdiend voor dit sympathieke gezelschap, want met name hun eerste drie albums zijn een grote inspiratiebron geweest voor menig mega-act in de scene. Helaas heeft de eerder genoemde documentaire niet echt bijgedragen aan een kwaliteits-boost van hun studio-albums want de laatste paar releases zijn niet bepaald bijzonder inspirerend te noemen.

Datzelfde kan gezegd worden van Anvil’s inmiddels achttiende full-length studio album, want ook daar druipt de creativiteit er nu niet bepaald vanaf. Natuurlijk moet je bewondering hebben voor hun doorzettingsvermogen, maar feit blijft dat ook deze ‘Legal At Last’ een erg wisselvallige en bij tijd en wijlen behoorlijk saaie plaat is geworden. Het vlotte titelnummer trekt de zaak nog wel enigszins lekker op gang en ook het navolgende ‘Nabbed In Nebraska’ klinkt best lekker, maar daarna zakt het de kwaliteit van het geoffreerde song materiaal toch wel naar een bedenkelijk niveau. Wanneer het gaspedaal af en toe nog eens ingetrapt wordt, zoals in ‘Food For The Vulture’, ‘I’m Alive’ en ‘No Time’ bijvoorbeeld, komt er af en toe iets van de klassieke Anvil-sound naar boven, maar met name bij de mid-tempo tracks zoals ‘Gasoline’ en ‘Said And Done’ treedt de verveling al erg snel in. Drummer Robb Reiner blijft natuurlijk een ongelofelijke klasbak die op magistrale wijze elk gaatje weet op te vullen en ook de meeste riffs en solos van boegbeeld Lips zijn nog steeds het aanhoren zeker waard, maar het song materiaal is gewoonweg niet sterk genoeg om deze positieve aspecten voldoende tot uiting te laten komen.

Je kunt je dan ook bijna niet voorstellen dat dit dezelfde band is die vroeger krakers als ‘Free As The Wind’, ‘Jackhammer’, ‘666’, ‘Bondage’, ‘Bedroom Games’ en ‘Motormount’ heeft geschreven, want nummers van dat kwaliteitsniveau zijn er op ‘Legal At Last’ gewoonweg niet te vinden, in de verste verte niet zelfs. Gelukkig dat men in het live-circuit nog volop meedraait, want als men het van hun laatste studio-platen zou moeten hebben was het toch wel droevig gesteld voor onze Canadese vrienden. Persoonlijk heb ik nog altijd een zwak voor deze band, maar dat neemt niet weg dat ik niets anders kan doen dan concluderen dat ‘Legal At Last’ de middelmaat zeker niet ontstijgt.