Ik zit in zo’n levensfase waarin ik me geregeld afvraag of ik een oude lul aan het worden ben. Mijn kinderen zullen om het hardst roepen dat dat zo is. En dat terwijl ik de hardste muziek draai. Ik vraag het me geregeld af omdat ik merk dat ik vaker begin te reflecteren op eerste kennismakingen. Dat komt vermoed ik ook omdat ‘de oudjes’ vaak nog leuk meedoen of dat ze de afgelopen jaren weer materiaal uit brengen. Maar daarnaast word je natuurlijk ook vaak geconfronteerd met de historie van dingen. Als veertiger ben ik opgegroeid zonder internet, pas in de tweede helft van mijn tienerjaren kwam de pin machine, om over de introductie van de eerste iphone (2007) nog maar te zwijgen. Is er ooit zo’n grote generatiekloof geweest? Tegelijk is die kloof soms enorm klein. Als ik boven snoeihard Journey gedraaid hoor worden dan is die kloof ineens klein. Zo groeit de interesse naar muziek uit de jaren 80 hier bij de pubers. Zouden Beethoven en Mozart ook gedacht kunnen hebben dat muziek tijdloos is? Geen idee. Ik heb het nog erg scherp op het vizier dat ‘The Final Countdown’ uit kwam en mij omver blies. Zo scherp heb ik ook nog op het vizier dat mijn broer thuis kwam met de LP ‘Bad Animals’ van Heart. Melodieus, gelikt maar ook met scherpe kanten. Het was leuk totdat Ann Wilson kwam met haar ongekende uithalen in ‘Wait for an answer’. Vanaf dat moment vond ik het geniaal en draai ik na al die jaren nog vaak de LP waarvan mijn broer mogelijk helemaal niet weet dat ik hem geconfisqueerd heb.

Sindsdien ben ik verder opgegroeid met veel gave artiesten waaronder Ann. Als we al haar hoogtepunten moeten opschrijven dan zijn we weken bezig. Denk aan ‘Alone’, ‘All I wanna do is make love to you’ of de vertolking van Led Zeppelins ‘Stairway To Heaven’. Om maar eens een kleine start te maken. Zo kan ik doorgaan en doorgaan.

De onuitputtelijke hoogtepunten kennen ook een keerzijde. In haar jeugd heeft ze enorm te maken gehad met pesterijen omdat ze iets zwaarder was. Met de vernietigende schoonheidsidealen heeft dat in haar carrière ook sporen nagelaten. Kijk maar naar de videocips van Heart in de jaren 80. We zien zus Nancy vaak goed in beeld en van zus Ann zie je steeds maar een klein stukje. Hoe kan nog duidelijk benadrukt worden dat je minder bent? Dit is een van de oorzaken van jarenlang drugs- en alcoholmisbruik. Sinds 2009 is ze clean en na een gastric bypass houdt ze haar gewicht onder controle. Hoeveel dieptepunten tegenover deze hoogtepunten.

Ondanks alles gaat muziekdier Ann Wilson stug door, gelukkig wel. Eind april komt ze met een nieuwe plaat. Het is duidelijk geen ‘Bad Animals 2’. Dat moet natuurlijk ook niet, je wilt je blijven ontwikkelen. Vanuit haar netwerk is ze in contact gekomen met muzikanten uit Nashville. Het idee was samen een paar nummers schrijven en opnemen om zo tot vanuit verschillende invalshoeken tot inspiratie te komen voor een nieuwe plaat. Maar de samenwerking leidde al snel tot meer nummers. Nummers uit Nashville leiden ook in dit geval tot een herkenbaar geluid maar dan wel met een rock jasje. In Nashville wonen natuurlijk veel grote namen en toen die ook mee gingen doen was het hek al snel van de bekende dam. Kenny Wayne Shepherd en Warren Haynes kwamen ook langs en zo bleek er ineens moeiteloos een nieuwe plaat volgespeeld waarvan Ann dacht: ‘dit moeten we uitbrengen!’ Met twee covers op de plaat, ‘Bridge of Sighs’ van Robin Tower en ‘Love of my life’ van Queen, is het een verrassende en afwisselende plaat geworden.