De herfst is begonnen, het seizoen dat het beste past bij de depressieve klanken van funeral doomdeath. Een subgenre waarmee ik nu meteen 90% van de gemiddelde metalliefhebber heb weggejaagd, want traag als dikke stront die klinkt alsof je wezenloos aan een dood paard zit te trekken. Goffedomme, we willen de beuk erin! En een beetje snel graag, niet van die slome shit!

Maar ho eens even! De ene trage stront is de andere niet. Als je funeral doom louter associeert met gutturale, exxxtreem tergend traag voortslepende begrafenisklaagzangen zoals Mournful Congregation, Evoken en Esoteric, dan krijg je hier een directe melodie-uppercut voor je kanis die je in positieve zin sterretjes doet geven. Als je tenminste een béétje goed gehoor in je donder heb.

Deze in Utrecht nieuw gevormde band, lees: een duo dat anoniem wenst te blijven en door het leven gaat met de initialen Y.S. en (drummer) M.V., levert met drie nummers een EP af dat met 37 minuten (bijna) voor een volwaardig album kan doorgaan en klinkt alsof ze al behoorlijk door de wol zijn geverfd. Nu hebben de twee ook een aantal lokale undergroundbands op hun palmares staan (o.a. Vanir, Apotelesma), maar het resultaat van dit visitekaartje is een treetje hoger qua ambitie. Een volvette productie, doordachte composities met kop en staart en subliem overtuigend uitgevoerd. Zoals die growl: fantastisch! Ik wil niet meteen refereren aan de good ol’ grunt van Mikael Åkerfeldt, maar zanger Y.S. pakt me behoorlijk in met zijn machtige grunt. Een grunt met karakter, niet een zielloze rochel uit een varkenstrog. En passant blijkt hij ook nog over uitstekende clean vocals te beschikken, die hij veelal op een weeklagende manier inzet (beetje á la oude Anathema?). Derhalve uitstekend passend bij de muziek. Als bonus laat hij zijn vriendin af en toe meer dan verdienstelijk meezingen (op de achtergrond). Het is te hopen dat dit tweetal, waarvan de zanger als manusje-van-bijna-alles (bas, gitaar, drum, opname, compositie) dit live ook allemaal kan waarmaken.

Angmodnes (oudengels voor angst, frustratie) doet de bandnaam eer aan: de muziek lijkt een langgerekte nenia (lijkdicht), vervuld van rouwklagende dodenwerelden, het einde der tijden en post-apocalyptische ruïnes ineen (zie ook de fraaie zwartwit getekende albumhoes van Simon Bossert). Maar nergens verzandt de muziek in een vormeloze, ‘dodelijk’ monotone brij: melodie en emotie blijven gewaarborgd. En variatie! Ik wil dit laatste bijna uitschreeuwen van genoegen, want veel funeral bands balanceren op een wiebelig koord, heen en weer bungelend tussen fraai en saai, maar Angmodnes staat rotsvast en zelfverzekerd op een strak gespannen kabel dat geen moment in slaap kakt.

Met minimalistische melancholische piano-akkoorden als ware uit de nalatenschap van Erik Satie vangt de titelnummer aan, om daarna met roombotervette funeral doomdeath los te barsten, om bijna tien minuten later met dezelfde Satie-klanken af te ronden. Het tweede nummer, ‘Hollow Earth’ (bijna 12 minuten) vangt aan met een vioolpartij in de beste My Dying Bride-traditie en is over het geheel iéts minder in- en aangrijpend, maar evenzogoed nog machtig indrukwekkend. ‘Under Darkened Vaults’ vangt aan met een (kerk)gezang en vergt liefst een kwartier van je leven, maar dit majestueus magnum opus-epos van kommer-en-kwel-grandeur geeft je zoveel muziekgenot en energie dat het je leven omgekeerd evenredig een maand doet verlengen. Al luisterend schoot me vooral de Zweedse band Saturnus in gedachte, maar dan net een tikkie “funeraler”. Het doet absoluut niet onder voor deze cultband.
Dit album overstijgt de herfst en kan in elk seizoen met evenveel plezier, pracht en praal worden gedraaid. Dus trek je vastgekoekte metalkeutel in en probeer deze band eens. Zeker als je epic doommetal wel trekt, dan zal je ook geheid chocola kunnen maken van Angmodnes: het is alleen wat langzzzamerrrr, maar niet minder imposant. Vooralsnog alleen op cd in een oplage van 500 verkrijgbaar. Eeuwigheid weegt verdomd zwaar, maar is de moeite absoluut waard.