Zoals het een echte funeral-doom band betaamt neemt het Utrechtse trio Angmodnes zijn tijd voor de dingen. Elf jaar na de oprichting verschijnt de tweede plaat, ‘Rot of the Soul’, met daarop vijf trage en lange songs van ruim tien minuten elk.‘Rot of the Soul’ is een ambitieus conceptalbum dat de luisteraar meeneemt op een beklemmende reis door de geest van een onbenoemde hoofdpersoon met een ernstige depressie. Iemand die zich het hoofd breekt over existentiële levensvragen en daarbij tot de conclusie komt dat het allemaal zinloos is, dat het leven zich voortsleept in een oneindige sleur. Een spiraal die leidt tot nog meer somberheid en ellende. Geen vrolijke boel dus, maar ja, had je iets anders verwacht bij funeral doom?

Angmodnes heeft een majestueuze en overweldigende manier gevonden om deze loodzware materie muzikaal vorm te geven. Natuurlijk gaat dat volgens het bekende recept dat herinnert aan genregoden als My Dying Bride en modernere varianten zoals Mournful Congregation en Evoken. De kenners weten genoeg, aan traag voortslepende gitaarakkoorden en drums als heipalen die onverbiddelijk een moerassige bodem in geslagen worden geen gebrek. Voeg daarbij grunts die uit peilloze diepten lijken te komen, afgewisseld met cleane vocals die klinken als de jammerklacht van iemand die al het leed van de wereld, al dan niet vrijwillig, op zijn schouders torst. Tot zover niets nieuws en als het hierbij gebleven was, dan was ‘Rot of the Soul’ een degelijk, maar niet bijster origineel werkstuk geweest.

Het was waarschijnlijk ook een beetje saai geweest en daarom is het heel goed dat de heren Y.S. en M.V., die de kern van de band vormen, de hulp hebben ingeroepen van F.S. die met haar vederlichte sopraan een extra laag toevoegt. Haar zang zweeft gracieus over de dikke oersoep waarin Y.S. en M.V. roeren. Je zou op bepaalde momenten in totale verwarring kunnen denken naar een metalversie van Dead Can Dance te luisteren. Vooral in het openingsnummer ‘Beneath’ lijken Lisa Gerrard en Brendan Perry bijna als niet op de aftiteling genoemde gasten aanwezig. De zwaarte van de doom wordt verder gebroken door breekbare piano-interludes die de sombere sfeer meer versterken dan honderd opgestapelde gedowntunede powerriffs in mineur. Juist deze dynamiek maakt ‘Rot of the Soul’ een fraai album dat op geen enkel moment verveelt, zelfs niet bij songs van tien minuten of meer. Alleen dat is al een prestatie van formaat.