Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Angel Of Damnation – Ethereal Blasphemy
Dying Victims
Release datum: 20 juni 2025
“bij enkele knappe overgangen kan dit stukje techniek in combinatie met dat duidelijke gevoel voor (duistere) sfeer echt een stuk bewondering oproepen.”
7.8/10
Cor Schilstra  I 18 juni 2025

De hoes had me er bijna van weerhouden, maar in een snelle scan kwamen gelukkig een paar van die knijpende Sabbath-achtige licks bovendrijven; toch maar even beter beluisteren. Angel Of Damnation is een band waar ik nog niet bekend mee was, maar toch zijn dit door de wol geverfde muzikanten. Gerrit Mutz (Sacred Steel, Battleroar, Dawn Of Winter) oftewel Doomcult Messiah neemt zeer vakkundig de vocalen voor zijn rekening, en Evil Avenger (Nocturnal, Frontbeast) op gitaar, die voor de opnames zijn eigen kelder (de “Somewhere in Nowhere Studio”) ter beschikking stelt en de productie voor zijn rekening neemt. De band is aangevuld met Neudi (o.a. ex-Manilla Road) op drums en Forcas op bas.

Een zevental nummers op deze nieuwe plaat, de derde van dit gezelschap, zo kom ik terloops te weten (en dan hebben ze ook nog een paar singles en een EP uitgebracht). De band heeft naar eigen zeggen als grote voorbeelden bands als Saint Vitus, Candlemass, Witchfinder General, Pentagram en Black Sabbath. Zoals eerder gezegd, kunnen enkele knijpende Sabbath-achtige nootjes best gevonden worden, maar verder neigt het vooral bij iets meer tempo vaak toch ook veel naar de eighties en het traditionele heavy metal straatje. De Saint Vitus, Candlemass en vooral iets “lichtere” Witchfinder General invloeden zijn echter ook duidelijk herkenbaar en het geheel is toch heel genietbaar. De spanning kunnen ze heel aardig vasthouden in de meeste nummers en op momenten, bij enkele knappe overgangen kan dit stukje techniek in combinatie met dat duidelijke gevoel voor (duistere) sfeer echt een stuk bewondering oproepen. Donkere thematiek past natuurlijk bij deze muziek, maar terwijl de instrumentale invulling van de tien minuten durende hekkensluiter mij helemaal kan inpakken, is de bizarre tekstuele invulling mijns inziens erg ondermaats. Met deze laatste opmerking en een niet al te beste eerste indruk als kritische kanttekeningen, is dit toch een album dat naast herhaalde beluistering, ook aanzet om eens op zoek te gaan naar eerder materiaal (en natuurlijk ook uitnodigend om toekomstig werk in de gaten te blijven houden).