Sommige albums, daar wil je gelijk over schrijven als je ze de eerste keer hoort. Ik heb die verleiding weten te weerstaan bij ‘Further From Eternity’, zodat ik hem vaker kon luisteren en nog niet hoefde in te ruilen voor de volgende plaat. Anchorite is een nieuwe band ontstaan toen oudgedienden Leo Stivala (Forsaken) en Peter Svensson (Void Moon) elkaar ontmoetten op het Malta Doom Metal Festival. ‘Further From Eternity’ is hun eerste wapenfeit onder deze naam. Het album bevat, naast het geluid, een aantal klassieke kenmerken, waaronder de titel van de plaat (die ademt gewoon epische doom), de openingstrack ‘Blood Of The Anchorite’, waar de bandnaam in voorkomt, de plechtige, overtuigende zang en een nummer over Walhalla. Dat laatste is misschien niet zo veelvoorkomend binnen de doom metal, maar daar zo meer over.

Het is wel doom metal wat Anchorite speelt, in de trant van Candlemass, alleen zo makkelijk laat het zich niet categoriseren. Dat komt omdat de heren ook rijkelijk elementen van heavy/power metal toevoegen, waardoor de muziek nog krachtiger wordt. De eerste paar nummers zijn lekker langzaam en zwaar, maar als ‘Alone With The Horrors’ begint krijgen we te maken met een fijne versnelling. Het hek is dan van de dam, want met ‘Valhalla Awaits’ gaat ieders heavy metal hart sneller kloppen, met name als je op bent gegroeid met de thematiek van heavy metal opa’s Manowar. In deze song wordt het fijne stemgeluid van Stivala bijgestaan door dat van Bryan Patrick, van Manilla Road. Het nummer is een mooi eerbetoon aan de overleden oprichter van die band, Mark Shelton, en dat verklaart ook waarom we Noorse mytholgie krijgen voorgeschoteld. Een nummer over naar de hemel gaan is vaak niet zo spannend – alhoewel ‘Samarithan’ van Candlemass daar een uitzondering op is.

De nummers variëren in tijdsduur van middel tot lang en we horen zware metal riffs en goed solowerk. De muziek is voornamelijk laag in tempo, maar zoals gezegd heeft het ook een aantal up tempo momenten, die erg goed uit de verf komen. ‘Of Dark Destinies’ weet mij bijzonder te bekoren omdat er twee of drie ontzettend gave dissonanten in verwerkt zijn. Kort, maar zo goed dat je eigenlijk gelijk een paar seconden terug wil gaan, maar dat niet doet omdat waar het nummer heengaat ook interessant is. Kippenvel dus! ‘Further From Eternity’ is een prima binnenkomer voor Anchorite en ik kijk uit naar toekomstig werk van deze band.