Al sinds 1990 is Amber Asylum het muzikale vlaggenschip van Kris Force die op dit tiende album ‘Ruby Red’ viola en viool speelt, enige synthesizers toevoegt en het merendeel van de hoge serene zang verzorgt. Daarbij weet zij zich omringd door drie andere vrouwen op cello, bas en percussie, zodat hier sprake is van een zeer bijzondere aanpak. Twee onder hen dragen ook nog een vocaal steentje bij, al kan de stem eerder beschouwd worden als een bijkomend instrument.

Het is een mix van neoklassieke, dark ambient met hints naar neofolk, industrial (dat hoor ik niet zo meteen) en doom (al laten we  ‘metal’ weg). Terwijl eerdere albums teksten hadden over persoonlijke relaties, emoties en reizen, dan bekijkt men het op ‘Ruby Red’ eerder globaal en mondiaal. Men combineert waardigheid en klaaglijke introspectie met krachtige composities die leunen op het weeïge gevoel van de melancholieke strijkers, want die halen de overhand en bepalen grotendeels het timbre. De inbreng van opvallende baspartijen en sobere percussie zijn echter evenveel van tel om je een beeld te kunnen vormen van deze intrinsieke muziek die zeer apart is. Ze vormen de pulserende hartslag van de zeven songs die meanderen tussen de vijf en zeven minuten. Daarbij is men nooit gehaast. Je zou zelfs kunnen zeggen dat alles kalmpjes opgebouwd wordt en traag verloopt. De hoge zang is sereen en etherisch, de songs ‘Secrets’ en ‘The Morrigan’ blijven instrumentaal (behalve wat onduidelijke klanken in ‘The Morrigan’). De algemene indruk is erg duister, maar er is zowel wanhoop als hoop en dat maakt dat je toch wel de schoonheid van het geheel gaat waarderen, al werd het toch een tikkeltje te eentonig uiteindelijk. Het is muziek om in te verzinken op een kille winteravond, wanneer de zon toch nog even doorgebroken is in een overigens grijs wolkendek.