Alter Bridge, Halestorm, MammothWVH in Ziggo Dome- Amsterdam – 1 december 2022
“Als je er zo middenin staat is het wel weer genieten geblazen van Amerikanen. “
Toen bij de aankondiging van de ‘Pawns & Kings’ Tour van Alter Bridge duidelijk werd dat de band met hun supportacts in de Ziggo Dome zouden staan, fronste ik mijn wenkbrauwen wel even. Is Alter Bridge echt zo groot gegroeid? Bij binnenkomst in het Amsterdamse muziekpaleis, dat normaal gesproken 17.000 mensen kan herbergen, wordt toch wel duidelijk dat de Ziggo een maatje te groot is voor de sympathieke Amerikanen. De tweede ring is volledig dichtgeritst met zwarte doeken en het podium is zo’n beetje naar de helft van de zaal geschoven. De vakken op de eerste ring die wel open zijn, zitten nog vol lege plekken. Het heeft op de sfeer in de zaal gelukkig nauwelijks invloed en ook de bands doen gewoon wat ze moeten doen: de keet op z’n kop zetten. Te beginnen met een soort van ‘homecoming’ van Wolfgang Van Halen.
5 december I Tekst en fotografie: Erik Boter
Lang heb ik uit gekeken naar dit debuut van Wolfgang Van Halen’s MammothWVH op Nederlandse bodem. De inmiddels groot gegroeide zoon van Valerie Bertinelli en Edward Van Halen stond al wel eerder op een Amsterdams podium (als bassist van Tremonti) maar met zijn band was dit toch echt de eerste keer. Het deed de vriendelijke reus echt wat om in de geboortestad van zijn beroemde vader te staan, zo was van dichtbij te zien. Hoewel Wolfgang vers uit de ‘5150’ studio op tournee is gegaan, krijgen we vandaag alleen nummers te horen van het titelloze debuut uit 2021. De band (jawel, MammothWVH is een band, althans op de podia) start lekker met ‘Mammoth’ en ‘Mr. Ed’ en ook het mooie ‘Distance’ ontbreekt gelukkig niet in de setlist. Tussendoor refereert ‘Wolf’ regelmatig aan zijn Nederlandse roots door zijn eigen naam tijdens het voorstelrondje op z’n Hollands uit te spreken en door hier en daar een woord Nederlands te proberen. Het siert Van Halen dat hij volledig zijn eigen ding doet en niet zijn vader probeert na te doen. Zijn muziek heeft een eigen signatuur en Wolfgang is een meer dan uitstekend muzikant (vanavond op gitaar en toetsen) en zanger. Na 35 minuten en afsluiter ‘Don’t Back Down’ is de koek alweer veel te snel op en hoop ik dat we MammothWVH volgend jaar in een kleine zaal kunnen gaan zien met een avondvullend programma, zo tussen zijn supportslots bij Metallica in. Dit debuut kon in ieder geval op de bijval van het aanwezige Nederlandse publiek rekenen.
Als tweede support had Alter Bridge vanavond Lzzy Hale en haar band Halestorm meegenomen. Gezegend met een iets beter geluid maar vooral veel meer licht (en zelfs een lichtgevende backdrop) klonk na een ijzingwekkende schreeuw van de frontvrouw ‘The Steeple’ door de PA, gevolgd door ‘Back From The Dead’. De band probeerde er vooral het tempo in te houden en dus knalde ‘I Get Off’ erin na een hele korte introductie. Dat tempo werd er iets later weer volledig uitgehaald door een drumsolo van de deze keer groenharige broer Arejay Hale. Een drumsolo tijdens een kort support optreden, ik ben er zeker geen voorstander van. Het zal wel een ego dingetje geweest zijn, of moest zijn zus zich een omkleden? Het mag duidelijk zijn dat Lzzy wel weet hoe je een lekkere rockshow neerzet al zou ze van mij iets meer mogen zingen en wat minder mogen schreeuwen. Met de beuker ‘I Miss The Misery’ zijn ook de vijftig minuten van Halestorm rap voorbij en kunnen we ons gaan opmaken voor Alter Bridge.
Van de Melkweg (2004) naar de Ziggodome (2022) is een grote stap geweest voor Alter Bridge, maar de presentatie van de band is er dan ook naar. Een mooie lichtshow, projecties, de show is tot de puntjes verzorgd. Om stipt tien over 9 wandelen Myles Kennedy (gitaar/zang), Mark Tremonti (gitaar), bassist Brian Marshall en trommelaar Scott Phillips het podium op om hun ding te komen doen en doen dat met ‘Silver Tongue’, één van de sterkste tracks afkomstig van het jongste album ‘Pawns & Kings’. Het valt op dat Kennedy zo vroeg in de shows de concentratie zelve is en dat Tremonti meteen vanaf het begin enthousiast het contact met het publiek zoekt; met veel spelplezier rent hij over het podium en trekt gekke bekken naar de fans op de eerste rijen. Als je er zo middenin staat is het wel weer genieten geblazen van Amerikanen. Ik ben Alter Bridge de laatste jaren een beetje als een BV gaan zien die op gezette tijden en in een cyclus tot leven wordt gewekt wanneer de andere projecten van de bandleden (Slash, Tremonti, Creed) weer even in de ijskast worden gezet. Toch weet de groep elke keer weer met sterke albums te komen (het voornoemde ‘Pawns & Kings’ is zeker niet hun minste plaat) en zijn hun live shows van constante hoge kwaliteit.
Met zeven studioalbums in de pocket is een gevarieerde setlist niet zo heel moeilijk in elkaar te draaien en zo horen we niet alleen nummers van de nieuwe plaat (onder andere het titelnummer in de toegift) maar gelukkig ook oudere, inmiddels klassieke tracks zoals ‘Blackbird’ (van het gelijknamige album uit 2007 alweer), ‘Waters Rising’ (van ‘Fortress’) en ‘Metalingus’ (van het magistrale debuut ‘One Day Remains’).
Dat ook een band als Alter Bridge niets menselijks vreemd is blijkt wel uit de herstart van ‘Shed My Skin’ dat even over moest vanwege technische problemen met de basgitaar van Brian Marshall. Een rustpuntje in de set vormt het akoestische ‘In Loving Memory’. Met het fenomenale ‘Rise Today’ sloot Alter Bridge deze geslaagde hardrock avond in Amsterdam af.
Social media
