Als je, net als Alkymist, als band het doel stelt de zwaarst mogelijke muziek te maken, dan heb je daar nog een behoorlijke kluif aan. Niet alleen omdat de definitie van zwaar per persoon zal verschillen en het niet alleen maar een kwestie is van zonder nadenken rammen op die drums en snaren. Nee, om aan te slaan moet je ook nog enige vorm van klank en melodie bewerkstelligen. Alkymist laat met hun tweede langspeler ‘Sanctuary’ horen dat zij hun voornemen serieus nemen.

Er zijn een aantal bijzonder goede dingen aan dit album. Als eerste wil ik de zang noemen. Peter Bjørneg heeft een dijk van een stem, zo’n één die inslaat als een spijkerbom. Hij maakt vooral gebruik van twee varianten: een schraperige, overtuigende en agressieve vorm, die klinkt als een demonische generaal die zijn legers aanvoert en een wat gladdere, cleanere versie die dan weer meer als de dubbele tong van een bedriegelijke duivel klinkt. Door hier tussen te variëren weet Bjørneg bij elk nummer de juiste toon te slaan. Een tweede ding dat positief opvalt is dat Alkymist een ware, zware storm aan volle geluiden en moddervette riffs produceert. Punt. Alleen weten ze hun muziek tegelijkertijd te voorzien van heel duidelijke melodieën en groove. De muziek zweeft ergens tussen stoner, post metal en doom in en is omringd door zowel een agressief randje als een erg onheilspellende sfeer. Door, binnen het patroon van elk nummer, regelmatig verrassende wendingen te nemen, ontstaat het idee dat de luisteraar schommelt tussen een plek waar bergen met gemak verschoven worden en een plaats waar je in vrede kunt rondzweven. Of, zoals de band zelf zegt, welkom in de lege ruimte tussen hemel en hel.