Slonk bestaat uit Vier, Eirde, Zop en Trok. Nee, het gaat hier niet om een anatomisch correcte beschrijving van de inwendige organen van een primitieve vertebraat, noch gaat het om geluiden voor de gevechtsscenes in een Nederlandse vertaling van een Batman-strip. We hebben het over de nieuwe Alkerdeel. De titels van de songs en van het album zijn bondig en ogenschijnlijk eenvoudig, maar tegelijkertijd buitengewoon intrigerend. Dat geldt eigenlijk ook voor de gehele plaat.

Het Belgische viertal  is er door de jaren heen in geslaagd om een volkomen eigen geluid te creëren en ‘Slonk’ is dan ook van meet af aan onmiskenbaar Alkerdeel. De plaat is tevens met afstand het meest volwassen en complete werk; alles klopt, van het geslaagde artwork tot de fantastische, volle sound. De heren omschrijven  ‘Slonk’ zelf als hun meest atmosferische maar tegelijkertijd meest brute werk, en dat klopt ook wel. Als referentie voor de extremiteit haalt men Archgoat, Idljarn en Mizmor aan. Daar kan ik mij echter iets minder in vinden. De vergelijking met Mizmor gaat mank omdat de doomy passages, zoals die wel nog duidelijk op ‘Morinde’ te horen waren, ver op de achtergrond zijn verdwenen en ‘Slonk’ qua tempo en agressie meer dan ooit naar black metal neigt. Wat betreft die andere twee namen… vooruit dan, Alkerdeel kan buitengewoon rauw en primitief uit de hoek komen, maar dat gebeurt met een finesse die ik eerder met Darkthrone associeer. Qua sound ligt men niet altijd even dicht bij elkaar, maar Alkerdeel slaagt er op vergelijkbare wijze in om ogenschijnlijk bijna banaal eenvoudige passages te doorspekken met enorme hoeveelheden sfeer, diepgang en muzikaliteit. De riffs zijn hypnotiserend, maar tegelijkertijd zorgen de bijna speelse, subtiele tempovariaties voor de nodige groove in de vier lange, grotendeels razendsnelle composities. Het baswerk is subliem en de vocalen zijn vettiger dan ooit. ‘Slonk’ piept, knarst en zaagt, om vervolgens te verrassen met melodieuze, buitengewoon gelaagde riffs die doen vermoeden dat men de nodige inspiratie gemeen heeft met toermaatjes Turia.

Kort gezegd: ‘Slonk’ raakt de kern van wat black metal hoort te zijn. De plaat roept oergevoelens op en leent zich prima voor 36 minuten aan repetitieve hoofdbewegingen onder het genot van een grote pot bier. Of dat primitief is, of juist heel sjamanistisch, mag ieder voor zich beslissen.