Alien Weaponry – interview met Tūranga Morgan-Edmonds (Tū)
Tū: “We kunnen nog zoveel volgers hebben op onze socials, maar voor ons worden fans pas zichtbaar als we ze vanaf het podium kunnen aankijken.”
Met het derde album ‘Te Ra‘ vers van de pers, zijn de jonge mannen van Alien Weaponry klaar om hun stormachtige opkomst in de harde muziekwereld voort te zetten. Ook op dit album weer een inmiddels herkenbare maar nog steeds unieke blend aan metalen stijlen, met teksten niet alleen in het Engels maar ook in het Māori wat taal is van de stam waar twee van de bandleden de helft van hun bloed vandaan hebben. . Bij een uniek en verfijnd stukje werk als ‘Te Ra’ spreekt het voor zich dat we creatieve breinen achter de muziek ook even aan de tand voelen. Zodoende sprak ik met Tūranga Morgan-Edmonds, bassist van de band en opvallend genoeg de enige zonder ook wat Nederlands bloed in de aderen. Lees hieronder verder over de band, maar ook voor een lesje in de antropologie!
Jori van de Worp Ι 8 april 2025
Dankjewel voor het zo vroeg opstaan om een interview te doen met mij wat hier laat in de avond is. Hoe gaat het daar?
Niet slecht! Nu het album uit is en de acht weken touren voorbij zijn, hebben we weer wat tijd om te relaxen. We hebben in Noord-Amerika gespeeld en we sloten af hier in Nieuw-Zeeland. Dit is de laatste week die we hebben voor wat promotiewerk zoals dit interview, en we gaan nog wat filmmateriaal opnemen, maar daarna is het even pauze voordat we weer aan de bak kunnen met touren. Dus ja, gaat lekker!
Het laatste interview wat jullie met ons gedaan hebben was met mijn gewaardeerde collega Koen, na de release van ‘Tangaroa’. Dit was aan de vooravond van een enorme tour als support van een stel muzikale helden van jullie, Gojira. Hoe kijk je terug op dit avontuur?
We zouden met Gojira meegaan voor één tour, maar door COVID was dit uiteindelijk opgebroken tot drie aparte tours die in totaal wel drie jaar geduurd hebben. Dus sinds ‘Tangaroa’ uit is hebben we eigenlijk de meeste tijd gespendeerd op tour met Gojira. Deze tour is vereeuwigd in de documentaire die we erover hebben uitgebracht. Toevallig heb ik hem afgelopen avond nog met een paar vrienden bekeken, en als je zo terugkijkt zie je pas was voor enorme happening dit is geweest. Vooral in Europa, dat waren zulke gigantische concertzalen. Het was echt een prachtige kans voor ons om aan metalheads te laten zien wat wij in huis hebben, en tegelijkertijd te leren van Gojira en hun crew. Dat geeft ons weer inspiratie voor dingen die we hopelijk ook ooit kunnen doen, mochten we het ooit tot hun niveau van bekendheid schoppen. We zijn enorm gegroeid als muzikanten in die jaren, Gojira is dan ook een band die ons flink heeft beïnvloedt. Voornamelijk onze drummer Henry is een groot fan, hij heeft ook allerlei Gojira tattoo’s. Maar uiteindelijk zijn we allemaal wel onder die invloed gekomen, dat gebeurt als je een band zo goed als elke dag ziet voor drie jaar lang.
Waren jullie erbij toen ze hun legendarische optreden bij de opening van de Olympische Spelen gaven?
Nee, toen waren we in Los Angeles voor de opname van ons album. We hadden de TV aangezet en hebben onze producer Josh een berichtje gestuurd dat we die dag twintig minuutjes later zouden zijn. We wisten dat Gojira hier zou gaan spelen en dit wilden we natuurlijk niet missen.
Inmiddels hebben jullie je derde album klaar en ik hoop dat ik het goed uitspreek, ‘Te Ra’. Inmiddels mag ik je feliciteren met de release. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
Je spreekt het goed uit haha. Oh man, de reacties zijn echt zó goed! Dat is best een opluchting, want je weet natuurlijk nooit wat je kan verwachten. Je kan ergens een enorme klap werk insteken, en wanneer je het dan aan je fans of de pers laat horen kan de reactie iets totaal anders zijn als wat je had verwacht. Maar tot nu toe is het precies zoals we gehoopt hebben. We moesten weer wat nieuw leven in de band blazen, door COVID heeft de boel wat stiller gelegen dan gehoopt en dat heeft bij ons ook voor wat stagnatie gezorgd. De release van het tweede album werd echt overschaduwd door lockdowns enzo, dus dit album is echt de kickstart die we nodig hebben om onszelf weer in de scene te zetten. We zijn er nog, en we hebben nog heel wat muziek voor jullie in petto voor heel wat jaren! En de respone van slechts één weekeind sinds release is al alles wat we ervan gehoopt hebben. Zowel onze oude fans zijn heel tevreden, maar we hebben ook al geluiden gehoord van mensen die ons nu met dit album hebben leren kennen, dus dat is heel tof.
De stukken die ik kan verstaan zonder een vertaalmachine ernaast te houden zijn vaak duister en somber van aard. Ik hoor muziek over persoonlijke worstelingen in ‘Hanging By A Thread’ en bij ‘Blackened Sky’ hoor ik zorgen over de staat van de wereld. Wat voor boodschap hopen jullie je fans mee te geven door dit soort onderwerpen?
Het Engelstalige materiaal is allemaal door Lewis geschreven, hij schrijft alleen in het Engels en veel van dit materiaal gaat over wat hem raakt. Dat zijn inderdaad zaken als mentale worstelingen, oorlogen, machtige mensen die die macht misbruiken enzo, ‘1000 friends’ gaat over sociale media. Dit zijn de gevoelens van Lewis over deze onderwerpen en dit is zijn manier om zich te uiten. Het is geen bewuste keuze om het nu eens over dit of dat onderwerp te hebben, Lewis schrijft gewoon over wat hem bezig houdt.
Over ‘1000 Friends’ hebben jullie laatst ook de mening van jullie fans gevraagd via, ironisch gezien, jullie socials. Dus voordat we de mening van je fans over dit onderwerp horen, ben ik wel benieuwd naar die van jou.
Het nummer is geschreven door Lewis zoals ik al zei, dus wat je daar hoort is zijn blik hierop. Mijn verhouding met sociale media is iets anders, het is namelijk mijn werk buiten de band. Mijn persoonlijke account (instagram.com/alienweaponry_turanga) heeft meer volgers dan de band en veel van wat ik op sociale media doe is ook niet persé gerelateerd aan de band. Ik zie sociale media als een stuk gereedschap, wat heel nuttig kan zijn. Ik gebruik het om vanalles te delen over het multiculturele in onze samenleving en over geschiedenis en gebruiken van de Māori, dit aan een breed publiek waarvan velen misschien nooit Nieuw-Zeeland kunnen bezoeken om hier iets over te leren. Op deze manier kunnen ze zich toch inlezen over onze cultuur zonder afhankelijk te zijn van Google en zonder het risico verstrikt te raken in een berg met misinformatie die door niet-Māori mensen is gemaakt die geen idee hebben waar ze over praten. Maar zoals met ieder stuk gereedschap kan het voor goed of kwaad gebruikt worden, en over dat laatste gaat ‘1000 Friends’. Je hebt als band de sociale media nodig om te groeien. Traditionele media zijn er nog wel, maar verschuiven wel naar de achtergrond. Iedere grote artiest die je tegenwoordig ziet is groot geworden door TikTok of Instagram, en ook wij hebben er veel volgers aan overgehouden. Dus in zekere zin is het een beetje hypocriet om een anti-social media standpunt in te nemen. Maar het echte punt van ‘1000 Friends’ is de leegte die het creëert in levens. De belangrijkste regel in het nummer is “A thousand friends, but you’re all alone”. Mensen laten soms hun volledige gevoel van eigenwaarde afhangen van wat getalletjes op een scherm en reacties van mensen zonder gezicht, terwijl je gevoel van eigenwaarde beïnvloedt zou moeten worden door grijpbare dingen in het leven. Voor ons is dat hetzelfde. We kunnen nog zoveel volgers hebben op onze socials, maar voor ons worden fans pas zichtbaar als we ze vanaf het podium kunnen aankijken.
Veel van jullie teksten zijn weer in het Māori. Dat is meer jouw schrijfwerk?
Ja het meeste Māori materiaal komt van mij af, een deel ook van Henry. Het spectrum van het Māori werk is wat breder dan van het Engelstalige. Het gaat niet perse over dingen die mij persoonlijk raken, maar meer dingen waar ik hoe dan ook over wil vertellen. Dit kan gaan over zaken als onze mythologie en verhalen. Maar ook serieuzere zaken zoals in ‘Crown’ over hoe kolonialisme mensen van minderheidsgroepen de armoede in duwt, wat vervolgens tot criminaliteit leidt. Dit is geen persoonlijke ervaring, ik heb nooit in de bak gezeten ofzo. Maar erkenning dat dit soort dingen gebeuren houdt me wel bezig en zo heb ik de mogelijkheid om dit toch onder de aandacht te brengen.
De meest opvallende Māori telg op dit album is de single ‘Mau Moku’. In de videoclip zien we het hoofd van een oude Māori dat wordt teruggegeven aan de nabestaanden. Wat kan je me over dit nummer vertellen?
De clip vertelt inderdaad dit verhaal, maar de tekst gaat eigenlijk over onze gezichtstattoo’s, tā moko zoals het heet. Maar de videoclip heeft ons de gelegenheid gegeven om ook deze kant van de geschiedenis in te duiken. De clip staat dus redelijk los van de tekst. Er zit een regel in de tekst die los vertaald iets zegt over het tentoonstellen van je gezicht voor winst, die raakt wel aan het roven en tentoonstellen van hoofden van Māori door de kolonisten van die tijd. Zelfs vandaag de dag zijn we nog druk bezig om deze hoofden terug te krijgen. Het Britse Museum heeft er nog honderden opgesloten in een kelder. Ze zijn netjes genoeg om te zeggen dat ze deze niet meer tentoon gaan stellen, maar ze willen ze nog altjd niet terug geven en laten ze verstoffen in kisten. Er zijn Māori over de hele wereld die hard werken om deze hoofden terug te laten keren naar hun afstammelingen, deze mensen vinden dat nog altijd heel belangrijk. Dit is dus een belangrijk deel van onze identiteit en deze clip was een leuke manier om dat te laten zien.
Het hoofd wat jullie gebruikten in de clip, was dat echt?
Nee, die was ooit eens voor een TV show of film gemaakt en wij konden het dus ook mooi gebruiken. Het was een eng ding trouwens. Ze haalden het uit de doos, een schuimachtig geval. En ze gingen het opblazen! Het voelde ook zacht en je kon het indrukken, dat was echt een smerig gevoel. Ik weet niet voor welke show of film het origineel gemaakt was.
Māori cultuur is ook wel verwesterd geraakt. De moko tattoeages die jij ook in je gezicht hebt, zie je tegenwoordig bij heel veel mensen. Ook als jij op tour bent, moet je waarschijnlijk dagelijks honderden van dit soort Māori-geïnspireerde tattoeages zien op mensen die waarschijnlijk nog nooit van deze cultuur gehoord hebben. Hoe voel je je daarbij?
Ja het was een beetje in de jaren ’80 en ’90 dat tribal tattoo’s opkwamen in de wereld. Moko en andere Polynesische versieringen betekenen uiteraard veel voor de mensen van deze cultuur. Ze zijn diep verankerd in onze tradities en ze staan voor veel meer dan “er cool uitzien”. En dat is wat er in die tijd steeds meer gebeurde. Niet- Māori mensen zagen het en dachten “hee dat is tof, dat ga ik ook laten zetten”, wat voor Māori erg beledigend aanvoelde. Dus in de jaren ’90 hebben Māori artiesten besloten ook niet-Māori mensen te tattoëren, want als zij het niet zouden doen, zouden mensen wel naar de tattooshop op de hoek gaan en het daar laten zetten. Ze hebben wel afgesproken niet het gezicht te tattoeëren, dat blijft exclusief voor Māori. Dus nu komen mensen ook van alle hoeken van de wereld om zich te laten tattoëren door een echte Māori artiest. Veel mensen die hier op vakantie komen nemen er ook een, als aandenken. Er waren ook Moko artiesten die in de jaren ’90 zelf de wereld overvlogen om mensen te tattoëren. De bekende Māori artiest Gordon Toi is heel Europa doorgeweest en heeft veel mensen getattoëerd, zodat ze niet naar de tattooshop hoefden te gaan voor een slap aftreksel van een foto. Op deze manier wordt de Moko in ieder geval gezet met respect voor de afkomst en traditie van deze kunstvorm. Wanneer ik iemand tegenkom die een Māori-stijl tattoeage heeft van een niet Māori artiest, kan ik het direct zien. Lastig uit te leggen, maar je kan het echt zien. We winden onszelf er niet echt over op. Ik heb één keer iemand ontmoet die ook zijn gezicht in Māori stijl had laten tattoeëren door duidelijk een niet-Māori artiest. Dat vond ik toch wel een lastig moment, maar je moet uiteindelijk toch ook gewoon beleefd blijven.
Een andere populaire setting voor Māori cultuur vinden we in de Disney films Moana en Moana 2. Ik neem aan dat je ze wel gezien hebt, hoe vond je ze?
De Moana films zijn wel interessant. Veel mensen uit onze cultuur hebben er een beetje gemengde gevoelens bij omdat wat ze als cultuur brengen eigenlijk een beetje “Polynesische soep” is. Ze pakken aspecten uit allerlei Polynesische culturen en stoppen dat bij elkaar om een eigenlijk fictieve Polynesische cultuur neer te zetten. Zelf vind ik het juist wel leuk om te zien hoe het mensen in aanraking brengt met onze culturen, door deze films worden we vertegenwoordigd bij Disney wat misschien wel de grootste media-aanbieder ter wereld is. Het jammere is dat het eigenlijk geen echte aangrijpingspunten voor een Polynesische cultuur geeft. Je kan niet naar Moana kijken en zeggen “ah, dat is Māori”, want dat is het gewoon niet. Ook is het niet Hawaiaans. Nee, het is Polynesisch en dat is niet één cultuur. Dus ja, het is een hele mooie introductie aan onze cultuur aan een grote groep mensen, maar als je echt wil weten wat onze cultuur inhoudt moet je wel echt verder gaan kijken. Maar hoe dan ook is het tof dat we op deze manier op het scherm komen met onze cultuur, dt gebeurt niet zo vaak.
Hopelijk kunnen jullie flink gaan touren met jullie nieuwe album ‘Te Ra’, zowel binnen als buiten Nieuw-Zeeland. Zijn er al plannen hiervoor, of eventueel andere toekomstplannen voor de band?
Met het vorige album konden we niet zoveel spelen als we hadden gewild door COVID, hopelijk verandert dat nu met dit album. Achter de schermen zijn mensen hard bezig om ons weer op het tourpad te krijgen. We hebben op dit moment nog geen nieuws wat we kunnen bevestigen, dus houd onze socials in de gaten voor nieuws. Verder gaan we ook al aan de slag om muziek te schrijven voor album nummer vier, het balletje moet nu blijven rollen. De tijd tussen albums twee en drie was best lang, tussen drie en vier willen we korter hebben. Wat betreft nieuwe muziek, dat zal waarschijnlijk ruwweg een 50/50 mix worden van Engelstalig en Māori. We maken daar niet echt een regel van, maar zo valt het vaak een beetje. Er is een kans dat op langere termijn de Māori songs de meerderheid gaan vormen, voor mijn gevoel is er meer waar we over kunnen schrijven in deze taal. Die nummers gaan echt onze cultuur in en onze tradities. En betreft de Engelstalige nummers, hoe vaak kan je over sociale media zingen, of over oorlog?
Dat laatste kan je misschien beter aan Sabaton vragen.
Haha ja, goed punt.
Maar dat terzijde, dat was alles wat ik je wilde vragen. Heb je nog iets wat je kwijt wilt aan de fans in Nederland en België?
Ah ja zeker Nederland. We hebben een headline tour gedaan afgelopen jaar en in Nederland hadden we echt wel de grootste zaal (Dynamo in Eindhoven) waar we als headliner hebben gespeeld. Dat was een goed startpunt van de tour, vanaf dat punt werden de zalen alleen maar kleiner haha. Maar tof om de Nederlanders in zulke getalen op ons af te zien komen. We zagen die zaal en we hadden zoiets van dat wordt een hoop lege ruimte, maar het was bijna uitverkocht! In België hebben we ooit op Alcatraz gespeeld, die blijft ons ook zeker bij. We hopen dat we met touren met ons nieuwe album weer bij jullie terug kunnen komen en het nieuwe materiaal voor jullie kunnen spelen!
