Debuutalbums zijn belangrijk. Niet alleen omdat je er één nodig hebt voor je een tweede en een derde plaat tevoorschijn kan spelen, maar ook omdat het vaak het eerste is dat de wijde wereld van je te horen krijgt. Met ‘Cassiopea’, een album dat gewijd is aan de sterrenbeelden, legt het Italiaanse Alchemical Wake een ijzersterke hand op tafel.

Wat het duo vooral doet is de tijd nemen om elk van de vier nummers op dit album vorm te geven, en daarmee lijken zij totaal los te staan van tijd en ruimte zoals wij dat kennen. Ze vullen ‘Cassiopea’ met langzame, zware stoner riffs die keer op keer worden herhaald terwijl er constant subtiele veranderingen plaats vinden in hetgeen we horen. De nummers krijgen hierdoor binnen hun tijdsduur een variatie die pas na een aantal keren begint op te vallen. Het kent weinig tempowisselingen, maar dat zou ook helemaal niet passen hier. Dit klinkt, ook omdat het vaak tegen de doom aanzit, namelijk zo ontzettend aangenaam dat het album voorbij is voor je er erg in hebt.

De band noemt het nummer ‘Noctua’ (zie de YouTube video) als een goede leidraad voor dit album, vooral omdat dit de meest dynamische track is. Ik geef ze daar geen gelijk in, omdat ‘Cassiopea’ één geheel is en de nummers bij elkaar horen. ‘Orion’ heeft weer zijn geheel eigen charme en mondt, nadat het lijkt te beginnen als een eerbetoon aan ‘Iron Man’, uit in een loodzware draaikolk waar geen ontsnapping aan mogelijk is, terwijl de andere twee tracks op bepaalde momenten een milde post metal-injectie genieten. Dit album klinkt fijn en vertrouwd en ik blijf er voorlopig nog even naar luisteren.