Tussen al het energieke geweld dat metal zo gegeerd maakt, heeft Alcest sinds het eerste album ‘Souvenirs D’un Autre Monde’ een aparte niche voor zichzelf geschapen. De intensiteit van black metal werd door de bezieler Neige en drummer Winterhalter namelijk voorzien van een laagje dromerige passages die al vlug de naam ‘shoegaze’ kregen. De rest is geschiedenis en Alcest wordt nu beschouwd als één van de voortrekkers van het blackgaze genre. Op dit zevende studioalbum met de poëtische titel ‘Les Chants De L’Aurore’ gaat Alcest terug naar de essentie van zijn kunst, naar de droomwereld die hij als kind opbouwde om de harde realiteit een eigen invulling te geven.

Het succes van de voorgaande albums – met voorganger ‘Spiritual Instinct’ in 2019 als intrede bij Nuclear Blast – had de artiest namelijk in een keurslijf van opnemen en op tournee gaan geduwd. De pandemie zorgde ervoor dat Stéphane Paut een herbronning kon doen in zijn leven en daar kwam hij – en de band – gestrekt uit met het voornemen om een opgewektere plaat te maken dan de laatste albums die de sporen van problemen met zich meezeulden en algemeen beschouwd heel wat donkerder waren.

Deze terugkeer naar het licht van het nakende ochtendgloren (zoals we de titel kunnen omschrijven) wordt muzikaal gekanaliseerd in zeven composities. ‘Komorebi’ zwelt aan met dromerige gitaarlicks en contemplatieve cleane zang. Het is een etherisch genoegen om dit in je op te nemen, al herbergt de soms uptempo muziek ook black metal invloeden in het gitaarwerk. Maar bovenal blijft het erg melodieus met enige feeërieke vrouwenzang om het nummer te eindigen. Meteen daarna krijgen we de langste songs van deze schijf op ons bord. Nochtans singles, maar ze vormen een mooie blauwdruk van waar Alcest voor staat. ‘L’Envol’ heeft uitwaaierende kalme stukken met cleane zang, maar na zes minuten ook een portie heel scherpe screams. Het ritme is traag in ‘Améthyste’, maar geregeld zijn er zwartgeblakerde screams die echt bestiaal klinken. Vervolgens wordt het kalmer in het vrouwelijk aandoende ‘Flamme Jumelle’ en in feite is dat de voorbode van een rustiger tweede deel van deze plaat. Dat betekent in ‘Réminiscence’ een hoofdrol voor klassieke piano met dromerige zang en zwevende gitaren. Het lange ‘L’Enfant De La Lune’ valt na zijn integere intro stuwend uit met later enige spanningsbogen waarin de bas prominent aanwezig is. We romen deze innerlijke zwerftocht af met heldere mooie tokkelende gitaren en dromerige zang in het passend getitelde ‘L’Adieu’. De terugkeer naar zijn roots heeft Neige duidelijk geïnspireerd tot eens te meer een beklijvend album waar zowel post rock liefhebbers als breeddenkende muziekliefhebbers zullen van genieten.