Alcest, Bruit in Trix- Antwerpen (BE) – 24 oktober 2025
“Hoe (ontroerend) mooi sommige stukken ook klinken, de greep van de band op de luisteraar verslapt op den duur.“
Alcest is een interessante band. Alhoewel band: de band werd opgericht door multi-instrumentalist Neige (echte naam Stéphane Paut) en ging een hele tijd als soloproject door het leven. In 2009 werd Alcest officieel een duo met het toetreden van drummer Winterhalter (echte naam Jean Deflandere). Tussen 2000 en heden is de band geëvolueerd van een black metal band naar een band die een geheel nieuw genre heeft ‘bedacht’: black gaze, als een samensmelting van black metal en shoegaze. Zelfs op Wikipedia wordt Alcest (Neige) genoemd als de uitvinder(s) van dit subgenre, waar ook bands als Deafheaven, Myrkur en Heretoir toe worden gerekend. In 2024 bracht Alcest haar laatste studioalbum ‘Les Chants De L’Aurore’ nog uit en in dat kader doet de band in oktober nog een reprise tour, dit keer vergezeld door het eveneens interessante én Franse Bruit.
28 oktober 2025 I Tekst en fotografie: Wim Stribosch
Naar Antwerpen rijden is nooit een pretje. Je weet op voorhand dat je in een file terechtkomt, de vraag is alleen hoe lang deze dit keer gaat duren. Ik doe er een half uur langer over dan normaal om Borgerhout te bereiken en dat valt niet tegen. Ben je eenmaal van de ring af en kom je in de buurt bij Trix, is alles toch wel goed geregeld. Op loopafstand is een heel groot parkeerterrein waar je tegen een tarief van 6 euro de hele avond kan parkeren. Zie dat maar eens voor elkaar te krijgen in een grote stad in Nederland. Het is wel erg druk op het parkeerterrein in verband met een uitverkochte show in de eveneens in de buurt gelegen Lotto Arena. In de zaal aangekomen word je vriendelijk ontvangen door het personeel én de beveiliging en loop ik snel door naar de zaal. Omdat ik dus later ben dan gepland, moet ik een flink deel van de show van Bruit missen. Erg jammer maar niets aan te doen. Het kwartet uit Toulouse staat te boek als een experimentele noise band en na een paar minuten weet je dat dat een vrij accurate omschrijving is. In een niet alledaagse bezetting (want met cellist!) verkent de band de grenzen van de rock en metal. Soms melodieus, soms als een orkaan van geluid. Er wordt ook handig gebruik gemaakt van projectie; dat geeft de toch al beeldende muziek nog meer overtuigingskracht. Alle componenten van Bruit zitten onder andere verpakt in de afsluiter van de show, het machtige ‘The Machine Is Burning’. Subtiele, melodieuze, bijna klassieke kabbelstukken monden uit in een kakofonie van exploderende snaren, ronkende bassen en een drummer die een shot EPO lijkt te hebben gehad. De begeleidende beelden maken dat je bijna dol wordt van wat er op je afkomt. Indrukwekkend derhalve. Het publiek in de vrij volle zaal reageert eveneens erg enthousiast op het muzikaal en visueel gebodene.
Om klokslag 21.00 uur betreden de mannen van Alcest het podium. Er staan en liggen her en der wat hooibalen (?!) op het podium, evenals een grote vogel (Icarus?) en als projectie op de achtergrond zien we de maan die we kennen van de hoes van het laatste album. De vier muzikanten – naast Neige en Winterhalter zien we bassist Indria en gitarist Zero – staan vrij statisch op het podium en het gebruik van lichteffecten blijft vrij modaal. Visueel heeft Alcest dus niet erg veel te bieden. Ook bij hen zou het gebruik van beelden/projectie zeker wat toevoegen.
Want de muziek van Alcest neemt je mee op reis. Op reis in je eigen hoofd en lichaam. Iedereen kan daar wel wat beelden bij bedenken, maar de wat minder creatieven onder ons zouden door middel van beelden een duwtje in de goede richting kunnen krijgen. De band speelt vanavond 11 nummers waarvan er vier afkomstig zijn van het laatste album. Maar ook het tweede album ‘EcaillesDe Lune’ uit 2010 is vertegenwoordigd middels het lange ‘Ecailles De Lune – Pt 2’. Het is waarschijnlijk te wijten aan de keuze van de setlist maar Alcest weet vanavond niet de volle 90 minuten te boeien. Daarvoor gebeurt er simpelweg te weinig en maakt de band te veel gebruik van hetzelfde ‘trucje’. Dat trucje bestaat uit een steeds herhaalde opbouw: rustige intro’s, die langzaam omslaan naar harde, repetitieve stukken. Hierbij worden echter niet of nauwelijks spanningsbogen gebruik, waardoor je alle breaks al van mijlenver aan voelt (of beter: hoort) komen. Dat maakt de muziek totaal niet spannend. Een paar écht harde stukken, of nummers met iets meer vaart erin, zouden de setlist veel spannender en daarmee aantrekkelijker maken. Nu bekruipt je na enige tijd het gevoel dat je steeds naar hetzelfde nummer zit te luisteren, omdat de opbouw nauwelijks verschilt. Daarnaast speelt de band de songs nagenoeg natuurgetrouw na, zoals de songs ook op de plaat staan, zodat er geen ruimte is voor improvisatie. Hoe (ontroerend) mooi sommige stukken ook klinken, de greep van de band op de luisteraar verslapt op den duur.
De uitvoering van de songs is foutloos. Alle melodieën, alle solo’s: ze klinken bijna alsof het zo van CD komt. Alleen aan de zang kun je horen dat het hier om een liveshow gaat: die is namelijk niet goed te horen. Ik vind het prima dat Alcest de zang veelal naar de achtergrond wegdrukt, dat doen ze op hun albums namelijk ook. Maar doordat de (meerstemmige) dromerige zang niet of nauwelijks te horen valt, verdwijnt tegelijkertijd het belangrijkste shoegaze element van de band en dat is natuurlijk zonde. De gitaren klinken werkelijk prachtig, zo helder. Het ritmische fundament van drums en bass vult die gitaarpartijen aan met een gedegen onderlaag, die verder niet echt opvalt of uitblinkt. Contact met het publiek is er niet of nauwelijks. Zoals we gewend zijn staat Neige als een verlegen jongen op het podium, met een blik die overkomt alsof hij zich excuseert daar te staan. Ook onderling is er weinig contact als zijn er momenten waarop het viertal rond elkaar gaat staan, elkaar aankijkt en zichtbaar geniet, alsof ze in hun oefenruimte bezig zijn.
Natuurlijk was het fijn om de sympathieke band weer een keer live aan het werk te zien maar hier had meer in gezeten.