Anders dan de naam doet vermoeden is Aittala niet de zoveelste Finse band met een moeilijke naam. Nee, Eric Aittala dacht waarschijnlijk heel brutaal dat zijn naam mooi in het rijtje Van Halen, Dio, Dokken, Danzig enzovoort zou passen en noemde zijn band simpelweg naar zichzelf. Oudere metalheads die begin jaren negentig de metal underground verkenden hebben destijds misschien de eerste versie van Aittala meegemaakt, want Eric Aittala zette zijn eerste schreden op het metalpad hier, in Nederland.

Meer dan een livereputatie en een in eigen beheer uitgebrachte ep leverde het niet op. Aittala moest in 1993 terug naar de Verenigde Staten en liet de muziekwereld lange tijd voor wat het was. Maar in 2008 was het tijd voor een tweede versie van Aittala (de band), waarvan nu de zesde langspeler verschijnt. Hoe begrijpelijk het ook is, het begint intussen een beetje saai te worden om steeds maar weer te moeten horen hoe een band inspiratie vond in de gebeurtenissen van de afgelopen twee jaar. Ja, het was een traumatische ervaring en ja, het was op een niet eerder geziene schaal maar alsjeblieft… kunnen we een keer stoppen met al die songs die gaan over een chaotische periode voor de band tegen de achtergrond van wereldwijde gebeurtenissen?

Aittala’s ‘Live To Regret’ focust op een ongezonde relatie en vertelt in tien songs hoe die relatie verzuurd en hoe de hoofdpersoon in het verhaal uiteindelijk uit de situatie weet te stappen en dat alles in tijden van pandemie en lockdown. Ongetwijfeld tot op zekere hoogte autobiografisch, al hoop ik echt dat de slotsong, een nieuwe versie van ‘Juliet’, een song uit 2011, dat niet is. Muzikaal valt vooral de eenvormigheid van de nummers op. Eric Aittala heeft zo te horen één keer zijn gitaar en effectpedalen ingesteld en vervolgens de knoppen op die stand vastgesoldeerd. Ook de riffs lijken allemaal erg veel op elkaar. Dat betekent dat de afwisseling vooral moet komen van drummer Gary Smith, die duidelijk wél in staat elk nummer met iets anders op de proppen te komen. Muzikaal bevat Aittala veel ingrediënten, maar misschien moeten we het niet moeilijker maken dan het is en gewoon zeggen dat Aittala klassieke heavy metal op gedowntunede gitaren speelt. Er zit ook nog wel een beetje grunge en een vleugje doom in het geluid, maar het is vooral dat: ouderwetse heavy metal met een vet, laag geluid.

Deze kruisbestuiving is wellicht interessant, in de zin van weer eens wat anders, maar het werkt niet echt voor mij. Elf varianten van dezelfde riff, steeds gespeeld met dezelfde effecten, tja. Als het nu een monsterriff was en de distortion de vullingen uit je kiezen trilde, doe dan maar honderd van dat soort nummers. Maar dat gebeurt niet en daardoor is ‘Live To Regret’ als een gemiddelde wedstrijd op het WK voetbal. Wat risicoloos heen en weer tikken met amper schoten op doel en daardoor, net als al die WK wedstrijden, zonde van je tijd.