Het zijn soms van die kleine dingen die je plotseling doen beseffen dat je oud wordt. Zoals de realisatie dat een band die volgens de bio de luisteraar onderdompelt in melancholische post-punk soundscapes en experimentele black metal uitbarstingen eigenlijk gewoon de mosterd met vaten vol bij Liz Frazer en de Cocteau Twins vandaan haalt. Wie? Liz Fraser, de zangeres van de band die zo ongeveer eigenhandig shoegaze heeft uitgevonden. OK, dat is misschien te veel eer, maar Cocteau Twins was een begrip in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw en als je het nieuwe album van Ainsoph hoort dan is het – als je oud genoeg bent tenminste – verdomd lastig de vergelijking niet te maken…

Het is niet dat de eigen karakterisering van dit Amsterdamse trio nergens op slaat. ‘Affection & Vengeance’, het tweede album van Ainsoph pingpongt heen en weer tussen pure blackgaze en Cocteau Twins epigonisme, al worden beide typeringen niet met zoveel woorden genoemd. Heel binair wordt per nummer van het ene uiterste naar het andere overgeschakeld. De plaat begint met een zweverig, rustig post-punk nummer waarin de echo overheerst, de gitaren breed uitwaaieren en zangeres I haar betoverende sirenenzang laat horen. Klinkt dat als de beschrijving van een Cocteau Twins? Ja, en dat is niet toevallig, want zo klinkt het ook. In het tweede nummer ‘The Beaten Path Made Flesh’ heeft snarengeselaar T (hij neemt zowel gitaar als bas en elektrische piano voor zijn rekening) het gaspedaal gevonden. In plaats van gitaarakkoorden die als mistflarden boven een onheilspellend moeras zweven, wordt je als luisteraar verrast met een barrage van black metal tremolo riffs. Nog steeds met de kenmerkende zang van I, dat dan wel. Wanneer bij het derde nummer de carbonpapiertjes weer tevoorschijn komen om de greatest hits van Liz Fraser en consorten over te trekken, is het wel duidelijk: dit is nogal een schizofreen album van een band die niet goed kan kiezen wat ze wil zijn. Een post-punk shoegaze / dreampop band met een rauw randje of een blackgaze band met cleane zang. Ainsoph wil het allebei zijn en dat werkt niet altijd even goed op ‘Affection & Vengeance’. Het probleem zit hem meer in de nogal opzichtige Cocteau Twins worship. Het ligt er zo dik op dat het gaat irriteren. Ja, de Cocteau Twins waren een geweldige en trendsettende band, maar wil Ainsoph dan echt een soort tributeband met eigen nummers zijn? Dan zijn de meer metal georiënteerde nummers interessanter, omdat daarin meer een eigen geluid te horen is. Nog steeds heel erg gaze en ook nog steeds met een sterke hang naar die typische jaren tachtig sound, maar tegelijkertijd meer dan alleen maar dat.

Je hoeft geen glazen bol te hebben om te voorspellen dat de nogal eigenzinnige productie, met kruiwagens galm en echo en de zang die eerder ergens op de achtergrond is geplaatst in plaats van prominent vooraan, veel luisteraars gaat afschrikken. Ik heb er ook moeite mee. Dat, het af en toe tenenkrommende leentjebuur spelen en de spagaat tussen twee nogal verschillende stijlen maakt ‘Affection & Vengeance’ niet een album dat je graag nog eens opzet.