Wie van oordeel is dat alles al eens gedaan is, vooral in progressieve rock, moet dringend eens rustig luisteren naar de drie kwartier instrumentale muziek op het debuutalbum ‘The Book Of Hours’ van Agropelter. Dat is een nieuw project van de Noorse multi-instrumentalist Kay Olsen. Hij is geïnspireerd door de klassieke prog giganten als Genesis, Camel, King Crimson en Eloy, maar evenzo door klassieke componisten als Bach en Beethoven alsook componisten als Vangelis en Terje Rypdal.

Op dit debuut – gespreid over zeven op zichzelf staande composities – word je overweldigd door een hele lading vintage instrumenten, zoals Mellotron, Hammondorgels, ARP en andere keyboards, maar er zijn ook sfeervolle en/of vurige gitaarpassages. Gewoonlijk kijk ik een beetje op tegen de beluistering van een instrumentaal album, maar hier bleef ik geboeid volgen met mijn volle aandacht. Wat klinkt dit mooi en verfrissend! Er zijn tal van pakkende melodieën zodat instrumenten de rol van zang in dit geval vlekkeloos overnemen. Olsen kreeg daarbij hulp van een aantal gerenommeerde muzikanten. Op fretless bas is dit Jonas Rheingold (Steve Hackett, The Flower Kings, Kaipa, Karmakanic). Hij treedt vooral op de voorgrond in het zwevende ‘Burial Mound’. Mattias Olsson (Änglagård, White Willow) voegt er percussie, vintage synth overdubs en’atmosfeer’ aan toe, waarschijnlijk de natuurgeluiden.

Andreas Sjøen (Umpfel, VADE, Sean Ashe) op drums. Verder zijn er nog een heleboel klassieke muzikanten voor strijkers en ‘woodwinds’. Het titelnummer wordt gebracht in vier lange stukken die naadloos in elkaar overlopen. We horen zowel fijntjes bespeelde klassieke piano als vurige gitaarsolo’s en natuurlijk vooral een hele lading synthesizers die bekende geluiden produceren terwijl ze niet altijd benoembaar zijn als leek. Er heerst een waardige sfeer, maar zonder elitair over te komen. Kay Olsen en Agropelter is dus een interessante nieuwkomer die we niet zullen vergeten.