Volgens het draaiboek zou Agent Steel rond de klok van kwart voor tien moeten beginnen, maar als er na tienen nog weinig aanstalten gemaakt wordt om te beginnen zijn er al verschillende mensen die gaan denken: “Het zal toch weer niet zo zijn dat meneer Cyriis niet op komt dagen?”. Gelukkig stapt de band rond tien over tien het podium op, maar van de zanger is op dat moment nog geen spoor te bekennen. De band besluit dan maar spontaan om te starten met een instrumentale versie van ‘Crypts Of Galactic Damnation’ in afwachting van John Cyriis. Als de onvoorspelbare zanger dan eindelijk zichzelf laat zien is de band net begonnen met het tweede instrumentaaltje ‘The Day At Guyana’, waarop John meteen weer rechtsomkeert maakt en even achter de bar plaats neemt. Gelukkig weet hij daarna de weg naar het podium wel te vinden en wordt er eindelijk “gestart” met de kraker ‘Unstoppable Force’. Ondanks enkele geslaagde hoge uithalen is John niet erg best bij stem, maar dat heeft alles te maken met een virus-infectie. Dit heeft wel een behoorlijk negatieve impact op het optreden, want de frontman lijkt erg ongeïnteresseerd en worstelt zich daadwerkelijk door een veel te korte set heen. Agent Steel speelt nog korter dan voorprogramma Screamer en dat is toch wel een behoorlijke smet op de avond. Instrumentaal klinkt het allemaal als de spreekwoordelijke klok, want met drummer Lamar Little, bassist Kelly Conlon en de beide gitaristen Nikolay Atanasov en Justin Zych heb je toch wel de nodige klasbakken op het podium staan. Vooral laatstgenoemde weet indruk te maken met zijn fantastische spel! Daarentegen valt de man waar het allemaal om draait binnen de band behoorlijk door de mand en is zijn vocale performance bijzonder zwak. Ook qua podiumpresentatie laat hij het helemaal afweten, want er is totaal geen interactie met het enthousiaste publiek en bij tijd en wijlen staat hij zelfs grote gedeeltes met zijn rug naar de menigte gekeerd. Zoals gezegd klinkt het muzikaal allemaal wel erg goed, want met name de oude klassiekers zoals ‘Bleed For The Godz’, ‘Agents Of Steel’, ‘Never Surrender’, ‘Mad Locust Rising’ en afsluiter ‘Rager’ zijn en blijven wereldsongs die een betere vocale uitvoering verdienen. Als meneer Cyriis dan na een klein uurtje het podium verlaat, blijft het publiek dan ook enigszins verbouwereerd achter. De virus-infectie zal John vast en zeker parten gespeeld hebben, maar iets meer respect richting zijn fans was toch wel op zijn plaats geweest. Maar ja, hij was en zal altijd onvoorspelbaar en eigenzinnig blijven. Agent Steel is in zijn vernieuwde bezetting nog steeds een erg strak bandje en dat heeft het optreden nog enigszins cachet gegeven. Instrumentaal en qua song materiaal is de show dan ook top, vocaal is het toch behoorlijk dramatisch. Hopelijk zal de band nog een keer terugkomen met een gezonde John Cyriis en zich revancheren voor deze veel te korte show. Het blijft een rare vogel…