Als we staan te wachten tot de hoofdact begint, wordt het podium omgebouwd en krijgen we van de dj de gelegenheid lekker mee te zingen met verschillende deuntjes zoals ‘Don’t Stop Believing’ van Journey, Die dan ook massaal meegezongen wordt. Als degene achter de knoppen dat in de gaten krijgt dan, komen er meer meezingers voorbij, zoals Bon Jovi ‘Livin’ On A Prayer’ en Queen ‘Bohemian Rhapsody’. Leuk om te zien, horen en mee te doen. Na ons karaoke-uitstapje kunnen we ons opmaken voor de laatste band van vanavond.

Parkway Drive is de ster van dit drietal bands. De surferdudes uit Byron Bay hebben ongeveer 6.000 fans naar de ziggo dome gekregen. De tribunes zijn leeg, maar ik heb begrepen dat dit een bewuste keuze is. ik kan het antwoord niet geven op de vraag waarom, waarschijnlijk dat het niet helemaal paste met de gigantische productie.

De heren komen door het publiek wandelend het podium op. Zanger Winston McCall loopt als een soort bokser door de zaal, helemaal in het wit gekleed en capuchon op zijn hoofd. De band begint met ‘Carrion’ van het album ‘Horizons’. Deze plaat komt nog 3 keer aan bod in de vorm van het titelnummer, het vette up-tempo ‘Boneyards’ en ‘Idols And Anchors’.

Parkway Drive viert met deze tour zijn 20 jarig bestaan. Ze bestaan ondertussen eigenlijk al 22 jaar en ze zijn still going strong, is vanavond wel weer te zien. Ze hebben alles uit de kast gehaald. Op het podium is een heel grote toren te zien, Hier zit drummer Ben Gordon in. Overal is vuur en de dansers doen bij veel nummers ook mee. Er is ook een brug die tussen het grote podium en een kleiner podium ligt, maar die kan ook omhoog getakeld worden, wat dan ook een paar keer gebeurd is. Dan is er dus nog een klein podiumpje midden in het publiek en we krijgen een plaatselijk regenbuitje. Gelukkig wordt alleen Winston “nat”. Wij als publiek worden getrakteerd op een hele vette show met de meeste nummers van het album ‘Reverence’, 5 om precies te zijn, waarvan 3 achter elkaar ‘Cemetery Bloom’, ‘The Void’ en het mooie ‘Wishing Wells’. Om het 1^e album ‘Killing With A Smile’ te vieren wordt er een Medley-achtig nummer gespeeld, met 6 nummers van dat album in een mesh up, heel gaaf gedaan.

Bij het nummer ‘Chronos’ komt er een string trio met die voormelde brug naar beneden. De drie dames headbangen lekker mee met de muziek, die ze zelf mooi aanvullen met 2 violen en een chello.

Bij ‘Darker Still’ komt het string trio nog mooier tot zijn recht. Als ‘Bottom Feeder’ van ‘Ire’ klinkt, gaat het publiek helemaal los. De drum solo bij ‘Crushed’ gaat gepaard met een draaiend drumstel, vuur en vuurwerk. Let wel Ben gaat drummend over de kop. Wat natuurlijk voor visueel spektakel zorgt. Oudgedienden herinneren zich wellicht Tommy Lee nog, die dit decennia terug pionierde. Dan is de tijd gekomen voor het laatste nummer.  ‘Wild Eyes’, van het album ‘Atlas’, is een mooie afsluiter van deze avond, inclusief het meezingen in de zaal. 1 ding is zeker: de boys van Parkway Drive zijn nog steeds relevant.

Het was alles bij elkaar een gave show, met goede muziek en veel te zien op het podium… wat wil een fan nog meer. Terwijl ik dit stuk aan het schrijven ben lees ik dat er 23 telefoons gestolen zijn tijdens dit concert. Ik vraag me af “kunnen we nou echt niet van andermans spullen afblijven?”. want dit is wel een smet op het hele livegevoel. Jammer dat er trieste figuren rondlopen die bewust hiervoor een concert bezoeken. Wees daar dus alert op, de volgende keer dat je naar een show gaat.

De setlist van vanavond:

             Intro (van tape)

1. Carrion
2. Prey
3. Glitch
4. Sacred
5. Vice Grip
6. Boneyards
7. Horizons
8. Cemetery Bloom
9. The Void
10. Wishing Wells
11. Gimme a D / Anasasis (Xenophontis) / Mutiny / It’s Hard To Speak Without A Tonghue / Smoke ‘Em If You Got ‘Em / Romance Is Dead
12. Dark Days
13. Idols And Anchors
14. Chronos (with string trio)
15. Darker Still (with string trio)
16. Bottom Feeder

Toegift:

1. Crushed ( with drum solo )
2. Wild Eyes