Wanneer we kennismaken met het debuutalbum ‘Andvake’ van Afargang, dan verwachten we eerder een akoestische setting, maar dat is helemaal buiten de waard gerekend. Afargang werd in het leven geroepen door de Noor Olav Luksengård Mjelva die in zijn thuisland bekend is als een meester in folk, meer bepaald op de Hardangar fiddle, de locale, speciale viool. Hij is echter niet alleen bezig met folkloristische soundscapes, maar geeft black metal een zowaar progressieve injectie, zodat een vrij uniek en erg beklijvend geheel ontstaat. Dit is dus geen gewone folk, waarbij men overgaat tot een simpele modernisering van authentieke klanken. Het is niet voldoende om een folk melodie op heavy gitaren te spelen, folk metal zou een kracht moeten zijn die ongetemd en fris klinkt in de oren waarbij het gebruik van Noordse elementen de soundscape is die samensmelt met de ruwheid van metal, aldus het brein achter deze band.

Naast Hardanger fiddle speelt Olav ook gitaar, mora harp en zingt. Haldor Bromstad is ingehuurd voor de growls. Nog een muzikant in dit gezelschap die onze aandacht trekt, is gitarist (en bas op twee nummers) Stian Kårstad, want die kennen we van Trelldom (met Gaahl) en Djerv. Hij deed ook de co-productie met Olav van dit album dat aan authenticiteit wint doordat alle teksten in het Noors zijn.

Met de weeë klanken van viool gaat dit muzikale avontuur van start, vooraleer trage riffs en cleane zang (samenzang en slepend) de toon zet in ‘Mot Verda’. Het heeft een bezwerende ondertoon en gitzwart wordt de lucht wanneer men in het tweede deel zowel instrumentaal als vocaal de furie van black metal omhelst. Dat dit een muzikale reis is, blijkt ook uit ‘Kvile’, want dit is heel anders. Eerder een singer-songwriter met tokkelende gitaren en slepende zang. De viool staat in de picture in het middenstuk, maar dit mondt naadloos uit in een fraaie gitaarsolo. De trage tokkelende gitaren zijn dikwijls vervormd met echo, zo ook in het titelnummer met zijn trage, slepende riffs dat van vrome samenzang naar zwartgeblakerde furie screams evolueert. ‘Andvake’ is een donkere plaat, maar niet in elk nummer is dat zo. Het beschouwende, kalme ‘Leika’ noemt Olav eerder een opgewekte pop/folk song, maar wel met een erg melancholieke tekst. In het korte interludium ‘Mellomspel: Verfolne’ is een archiefopname van de legendarische Noorse violist Olav Sataslåtten te horen, terwijl we in het door de schemering geïnspireerde ‘Sjå Det Blånar’ terugkeren naar stoere, strakke (black) metal waarin – naast cleane zang en screams – ook gesproken stukken te horen zijn. Het door Noordse mythologie geïnspireerde ‘Leva Og Døy’ herbergt een ruwe intensiteit en is werkelijk een feest om te leren kennen met al zijn verschillende indrukken.

Je zou dit echt progressieve black metal kunnen noemen, want op deze manier hoorden we het nog niet eerder. En dit is niet alles. ‘I Di Eining’ heeft doom invloeden door zijn trage karakter. Het is een slepende lamentatie met gewichtige harmoniezang die bezwerend is. En dan is er als meest ‘instant stunning track’ ‘Kom Ned’ dat ons doet denken aan de songs van Einar Selvik die hij – ontdaan van alle franje – heel weemoedig sensitief zingt met beperkte instrumentale ondersteuning. De ernstige, etnische zang is erg weemoedig (en met screams als echo). Er zit trouwens een Sólstafir vibe in de gitaren. Dit is meteen pakkend en het wordt vast één van de veel beluisterde songs waarbij ik op ‘repeat’ ga drukken. Conclusie: wanneer je niet zo tuk bent op folk metal, maar toch bands als Borknagar, Wardruna en Enslaved tussen je favorieten hebt, stap dan ook in dit avontuur met Afargang.