Aethyrick bestaat nog maar een jaar of vijf. Toch heeft men met deze ‘Apotheosis’ z’n derde album uit in goed drie jaar. Voordeel van zo snel te werken is dat alles nog goed in het geheugen zit. Nadeel van zo snel te werken is dat je het gevoel krijgt platgebombardeerd te worden en er komt al zoveel muziek uit. Anyway, ‘Apotheosis’ is het slot van de trilogie die begon met het verrassende ‘Praxis’, gevolgd door het nog beter uitgewerkte ‘Gnosis’.

Wie er eigenlijk schuil gaat achter de namen Gall en Exile en wie wat doet binnen de band is mij niet bekend. Doet er ook allemaal niet toe. Men probeert wat geheimzinnig over te komen en dat past wel in het concept. Aethyrick brengt, zoals op hun eerdere werk, niet al te moeilijk verteerbare black metal. Soms licht melancholisch, maar nooit deprimerend. Eerder een soort onderhuidse kracht uitstralend. Helemaal niet in de Uada stijl, wel op dezelfde manier ‘uplifting’. Het woord ‘vriendelijk’ komt zelfs bij me op. Melodieuze black met zin voor drama, tijdens de instrumentale stukken richting atmo black leunend. Beetje theatraal ook, zoals in ‘Flesh Once Divided’. Wel een lekkere stamper verder, met hints naar Noorse black. Weinig blastbeats, maar dat was in het verleden ook al zo. En net wanneer je denkt dat zo’n mystieke melodie gaat uitmonden in een chaotische wervelwind wordt je weer op het verkeerde been gezet, behalve in het openingsnummer ‘The Starlit Altar’, waarin men de gas wel even ingedrukt houdt. Net niet te veel keyboard, of het moest het einde van ‘Rosary Of Midnights’ zijn, maar storend is het zeker niet.

Het schokeffect na de verrassende intrede van Aethyrick met ‘Praxis’ is nu wel weg, maar het illustere duo heeft toch maar mooi een formule gevonden om te overleven in de Finse black metal jungle. Een onderhoudend album, best toegankelijk voor de niet zo extreme metal liefhebber, met ook genoeg extreme elementen om de rest te kunnen bekoren. Niet buiten de lijntjes kleurend, maar toch black metal genoeg.