Het is niet voor het eerst dat een black metal band opereert vanuit een vorm van anonimiteit. De een doet het met maskers, de ander met monnikspijen. Namen zijn sowieso niet belangrijk. Als je geluk hebt dan heb je initialen of je moet het doen met een vage nom de plume. Van de formatie Achathras weten we niet veel meer dan dat de drie bandleden al vele jaren actief zouden zijn in gerenommeerde black metal acts, maar wie er achter de namen Eidolon Drakh, Malefic Orator en Vorthol schuilgaan en waar we ze van zouden moeten kennen, het is een goed bewaard geheim. Wat wel gedeeld wordt is dat de band qua geluid vooral teruggrijpt naar de tweede golf black metal, en dan vooral naar de epische en meer melodische variant. Een genre waarin bands als Gehenna, Emperor, Hecate Enthroned, Old Man’s Child, Ancient, Vinterland, Darkwoods My Betrothed, Limbonic Art en noem ze verder maar op in de jaren 1990 een belangrijke rol speelden. Achathras draait de klok moeiteloos 30 jaar terug met een debuutalbum dat in alle opzichten naadloos in die traditie past. Agressieve tremolo riffs, raspende shrieky vocalen en vooral zeer prominente keyboard accenten. Uit de incidentele interviews valt op te maken dat de bandleden oud genoeg zijn om een actieve herinnering aan deze vorm van Europese epische black metal te hebben, maar ook weer niet zo oud om deel van de toenmalige scene te zijn geweest. Behalve de constatering dat Achathras bijzonder goed is in namedroppen blijft het vrij mistig, dus laten we de “wie” vraag los en focussen we op het “wat”.

Het wat is dat de band met ‘A Darkness of the Ancient Past’ een debuutalbum met 9 tracks uitbrengt op het Engelse Cult Never Dies label. Negen tracks waarvan de songtitels zonder uitzondering in aanmerking komen voor de black metal cliché trofee.  Zeg nu zelf, dingen als ‘Emanation of Chaos’, ‘The Curse of Supremacy’ en ‘A Lamenting Presence’ klinken erg bekend en voorspelbaar, alsof ze uit een random titelgenerator zijn getrokken. Of de songs zelf ook op een of andere manier uit een machientje komen of dat ze ouderwets handwerk zijn, geen idee, al lijkt het me niet waarschijnlijk. In ieder geval werkt de zelfgekozen onduidelijkheid over de herkomst van de leden eerder averechts dan dat het helpt. Want doen de songs nu aan zo’n beetje alle met keyboards spelende black metal acts uit de jaren negentig en nul denken omdat de heren Eidolon Drakh, Malefic Orator en Vorthol heel goed kunnen imiteren of is er meer aan de hand? Hebben de mannen misschien ooit in één of meer van die bands hun dingen gedaan? Wie zal het zeggen? Ik in ieder geval niet, want hoe goed ik mijn best ook doe, een onomstotelijke link met deze of gene band is niet te maken. Achathras lijkt – en dat is ook een verdienste – op alles.

Episch, ja dat is het in ieder geval. Met een opening en een afsluiter die doordrenkt zijn van een depri diepvriessfeer in de vorm van mistige keyboardflarden en ijzige poolwinden die van luidspreker naar luidspreker gieren zet Achathras de toon, zoals ooit een black metal album diende te openen en te sluiten. Wat daartussen gebeurt is zonder uitzondering vermakelijk en herkenbaar, maar zelden herinnerbaar. In het eerste “echte” nummer ‘Anointed With Moonfire’ valt vooral de productie op. De gitaar is prominent aanwezig, net als de zang. Daar doorheen worden de gaatjes dichtgeplamuurd met keyboards, dusdanig dat er weinig ruimte overblijft voor de rest. De drums, die nogal simplistisch rechttoe rechtaan zijn, klinken dun, dof en ver weg. Dusdanig ver weg dat het lijkt alsof de drummer bij de buren zat te spelen. In het volgende nummer blijkt al snel dat er geen sprake was van een eenmalig foutje van de producer, het is een bewuste keuze. Weer dezelfde rolverdeling: vooraan gitaar, keyboards en zang, weggedrukte drums en hoegenaamd afwezige bas. Het lijkt een beetje een poor man’s Dimmu Borgir anno 2000 en een beetje. De tijd van Puritanical Euphoric Misanthropia en Death cult Armageddon dus.

Na een tijdje valt behalve deze gelijkenis ook de eentonigheid op. De riffs en melodieën zijn zonder uitzondering variaties op een en hetzelfde thema met slechts na herhaald luisteren opvallende verschillen in tempo. ‘A Lamenting Presence’ begint een tikkie langzamer dan de rest en heeft bovendien een soort van piano intermezzo halverwege. De laatste paar minuten sluiten dan weer naadloos aan bij de voorafgaande songs. Strikt genomen zijn de melancholische sfeerverhogers waarmee het album begint en eindigt (en de middelste song ‘Melancholy Wanderer’) het interessantst, want het minst sjabloonmatige black metal. Dat kan volgens mij niet de bedoeling zijn geweest van de anonieme masterminds achter Achathras.

Leuk als opvulling in de diverse black metal streams, maar veel meer ook niet. Alleen de diehard black metal fan met ernstige FOMO rent hiervoor naar de platenzaak.