Als mijn hoofdredacteur me waarschuwt dat een te recenseren album wel eens te hard voor mijn  tere oortjes zou kunnen zijn, dan sta ik op scherp. ‘Kom maar op!‘ riep ik enthousiast en de promo van het nieuwe Aborted album “Maniacult” vond zijn weg naar mijn luidsprekers. Ik houd wel degelijk van een stevige brok death metal. De albums van Death bijvoorbeeld staan allemaal in mijn kast en ook bands als Entombed, Bloodbath en Pestilence kan ik erg waarderen.

De Waregemse band Aborted is toch van een ander kaliber. Harder, bruter, zieker, maar ook erg muzikaal en technisch van een zeer hoge klasse. Op dat vlak staan de Belgen onder aanvoering van bruller Sven de Caluwé op een akelig hoog niveau.

In deze review beperk ik me tot het gebodene op dit nieuwe album. Het vorige werk van Aborted (de band maakte tien albums waarvan de eerste, “The Purity of Perversion”, verscheen in 1999) ken ik niet of nauwelijks. Het enige constante bandlid van Aborted is de Caluwé zelf. Sinds de release van de EP “La Grande Mascarade” vorig jaar lijkt de line-up echter stabiel te zijn met Ken Bedene op drums, Ian Jekelis op gitaar en bassist Stefano Franceshini. Voor mij is het vooral Jekelis die van deze drie muzikanten extra spots op zich gericht mag krijgen: de (slag-)gitaar partijen op “Maniacult” zijn verschrikkelijk strak ingespeeld en trekken een muur van verderf op. Laat het eerste nummer (intro eigenlijk) nou de titel “Verderf” hebben..

Het titelnummer is de eerste echte track van het album dat meteen fijn ‘in your face’ geleverd wordt: hard, snel, meedogenloos en voorzien van wel hele smerige zangpartijen. Precies zoals het hoort! Wat e.e.a. nog completer maakt is de swing die in het nummer zit, zeker wanneer het tempo iets wordt teruggeschroefd. “Impetus Odi” opent met supersnelle ‘rikketikketik’ drums, ook wel blastbeats genoemd. Daar ben ik op zijn zachtst gezegd niet zo’n hele grote liefhebber van. “Portal to Vacuity” is weer iets toegankelijker. Een gedeelte van de zangpartijen op deze track zijn minder bruut en schurken meer tegen een bozige hardcore achtige sound aan. Het lijkt wel een duet. De (gedubbelde) gitaarsolo is opvallend melodieus. Een lekker afwisselend nummer.

Vreemde eend in de bijt is “Verbolgen”, een rustig door pianospel gedragen instrumentaaltje, dat dient als intro van “Ceremonial Ineptitude”. Hoor ik daar nou ondersteunende toetsenpartijen? Heerlijk voor het sfeertje! In het refrein horen we dat de band niet alleen door death metal en hardcore is beïnvloed, maar ook door de oude thrash garde.

Voor mij is het hoogtepunt van de plaat “Drag me to Hell”. Een mooi, sferisch intro, een redelijk normaal bassdrum-tempo (in het begin althans), heerlijke slaggitaarpartijen, een swingend middenstuk. Productioneel is “Maniacult” dik in orde. Persoonlijk had ik de nadruk iets meer op de gitaren gelegd en minder op de (bass-)drums. Ook de zang had van mij nog iets verder vooraan in de mix mogen staan. Verder is “Maniacult” gewoon een gedegen death metal plaat geworden waar de liefhebbers van zullen smullen. Ook liefhebbers van geniaal bedachte intro’s moeten de nieuwe Aborted maar eens opleggen. Afsluiter “I Prediletti – The Folly of the Gods” spant wat dat betreft de kroon.