A Dying Planet zou een perfecte band zijn om op ProgPower EU te spelen. Het jaarlijkse festijn voor de fans van progressieve rock en metal is helaas ook dit jaar afgelast, maar laat ons hopen op betere tijden. Spil van deze band is gitarist Jasun Tipton, die eerder, toen nog samen met broer Troy de scepter zwaaide bij Zero Hour en betrokken was bij Cynthesis en Abnormal Thought Patterns.

Van dit nieuwe project kwam eerder in 2018 de ep ‘Facing The Incurable’ uit, nu is het tijd om ons te verdiepen in het tweede album ‘Where The Skies Are Grey’ en dat is een emotioneel album met diepgang. Troy kan helaas niet meer spelen, maar zanger Paul Adrian Villarreal (ex-Sun Caged), die eerder al een gastrol vervulde op het debuut, is nu verantwoordelijk voor alle zang. Buiten stergitarist Jasun bestaat de band uit de ritmesectie bassist Brian Hart en drummer Marco Bicca, dat is hetzelfde gebleven.

Het is onze eerste kennismaking met deze Amerikanen uit Californië en men serveert zes uitgebreide songs die veelal contemplatief zijn qua zang en teksten met sensitieve zang van Paul die soms aan Soen of Anathema doet denken wegens verregaande weemoed. Zo kent het titelnummer een rustige start gevolgd door een knappe eruptie van melodieus gitaarwerk. De zanglijnen stralen beschouwende introspectie uit, maar af en toe bedient A Dying Planet zich van drassige, heavy moderne riffs. ‘Honouring Your Name’ start bijvoorbeeld beenhard en laat hoekige riffs ook later zegevieren, maar als de zang op de voorgrond treedt, dan keert de introspectie terug. En er is veel zang, in acht genomen dat dit een progressieve band is, blijft het technisch etaleren van kunst- en vliegwerk binnen de perken. Jasun heeft – naast die riffs – een relaxte, uitwaaierende manier van het invullen van zijn taak en dat zorgt ook in het langste nummer (15 minuten) ‘Embrace’ voor fraaie klanken. We konden achterhalen dat Derek Sheridian hier een keyboardsolo speelt. Ook de twee laatste songs bevatten momenten die na luttele luisterbeurten toch al waarlijk beklijvend zijn. Misschien kan het voor sommigen wat te kalm overkomen, zeker op momenten waarin de zang centraal staat, maar het verdict is toch dat dit een heel sterke tweede worp is van A Dying Planet, een beloftevol vervolg op Zero Hour en bovendien een pak toegankelijker.