Wanneer we spreken over symfonische metal met operazang van zowel vrouwen als mannen, dan heeft Therion daar de lat erg hoog gelegd (goed, samen met Haggard, maar daar hebben we al jaren niets meer van gehoord). Ze zijn begin jaren negentig als death metal band begonnen, maar verruimden al weldra hun muzikale horizon met toch wel een hele reeks klassiekers op hun naam. In de loop der jaren hebben ze misschien wel een aantal betwistbare albums uitgebracht, zoals ‘Les Fleurs Du Mal’ en de rockopera ‘Beloved Antichrist’, maar sinds enkele jaren gooide men het roer om. Men zou de trilogie ‘Leviathan’ uitbrengen. Alle songs zijn netjes in een bepaalde periode geschreven en werden verdeeld op drie albums. waarop telkens een karakteristieke eigenschap van Therion centraal staat. Het eerste deel kwam uit in januari 2021 en was een reflectie van de toegankelijke hitgevoelige kant van de Zweedse band. Op het tweede deel – eind 2022 lag dit in de winkels – ging men nummers schrijven met duister randje. Een jaar later wordt de trilogie afgerond met ‘Leviathan III’ waarop de progressieve, avontuurlijke kant van Therion geïllustreerd wordt.

Daar zijn we nu aan toe en opmerkelijk is dat dit derde luik uitgebracht wordt door Napalm Records en de vorige albums op Nuclear Blast. Het is maar een kanttekening, want hier gaan we het hebben over ‘Leviathan III’, het sluitstuk van de trilogie dat weer met dezelfde mensen opgenomen is. De bezetting is hetzelfde op de drie albums, dus kunnen we genieten van sopraan Lori Lewis, veelzijdige vocalist Thomas Vikström, gitarist Christian Vidal die weer schitterende solo’s op ons afvuurt en natuurlijk CJ op gitaar en keyboards, plus ritmesectie Nalle ‘Grizzly’ Påhlsson op bas en Sami Karppinen op drums. Een internationaal gezelschap, maar dat past volledig in het plaatje aangezien Christofer Johnsson intussen ook al jaren in Malta woont.

Het is een album dat groeit, want eerst denk je: ‘Ja, dit is Therion’, maar langzaam maar zeker beginnen de songs zich vast te zetten in je geheugen en kan je er geen genoeg meer van krijgen. Dat gebeurde alvast met het sprookjesachtige ‘Ruler Of Tamag’ dat verhaalt over de Turkse mythologie. Want Therion is altijd een beetje op reis gaan als je hun muziek beluistert. Zowel qua sfeer als qua taal, want de band is nog steeds linguïstisch bezig op het hoogste niveau. Meer uptempo songs die op een typisch Therion drafje voorbij komen, zijn getiteld ‘An Unsung Lament’ en ‘Baccanale’. Maar het ware goud valt te rapen in ‘Ayahuasca’. Hier is een speciaal verhaal aan verbonden. Voor de videoclip ging de band aan het werk met een ware sjamaan uit Zuid Amerika. De psychedelische aura is te verklaren. Dit gaat over een plant met hallucinerende werking die in Peru voor thee gebruikt wordt. Nog een andere verrassing die ons meteen bij blijft is het slotnummer ‘Twilight Of The Gods’. Een algemeen gebruikte titel zou je denken, maar er gaat een ware doom metal track achter schuil die kippenvel opwekt en voor Therion niets anders dan baanbrekend is. Dit is waarlijk episch! En zo blijft Therion ons verrassen met pareltjes waar we niet genoeg van krijgen. Laat ons hopen dat de muze in Malta haar werk blijft doen voor toekomstige uitgaven, maar geniet eerst meermaals van deze songs!