Deze maand komt de achtste studioplaat uit van Angelus Apatrida en voor mij de derde waar ik iets over mag schrijven. Dat begint in 2018 met de ‘Cabaret De La Guilltotine’. Dat vond en vind ik nog steeds een prima plaat, maar niet meer dan dat. Hun vorig album, dat de naam van de band droeg, was daarentegen een geweldig album, waarvan ik opmerkte dat het de ware opvolger was van Pantera’s ‘A Vulgar Display Of Power’. Je snapt dat in ieder geval bij mij de verwachtingen hoog zijn. De kans op teleurstelling is dan immers groter dan de kans dat ik vind dat de voorganger overtroffen wordt.

Laat ik gelijk maar met de deur in huis vallen: mijn hemel, wat een heerlijke plaat! Ik heb een grote voorliefde voor de Bay Area Thrash metal. Maar echt goede opvolgers die dit genre frisheid meegeven en het naar een hoger plan tillen zijn voor mij geregeld moeilijk te vinden. Ik vind dat Testament zich goed heeft ontwikkeld en meer ballen heeft gekregen in de loop der jaren. Als je die lijn doortrekt, kom je Angelus Apatrida tegen. Het is een plaat van deze tijd met veel variatie, hele sterke, genadeloze old school thrash metal riffs komen als K.O.-waardige uppercuts op je bakkes af. Dit afgewisseld met zeer sterke solo’s en verrassend melodieuze refreinen, eigenlijk hoort deze CD met een waarschuwingstikker te komen: Gij zult dit niet in uw auto afspelen….

Om zeker te zijn dat afwisseling op orde is heeft de band, met het risico op overdaad, een paar leuke gasten uitgenodigd. Gitarist Pablo Garcia van Warcry leeft zich uit op ‘Fire Eyes’, de Spaanse rapper Sho-Hai levert een bijdrage op ‘What Kills Us All’ en Queensrÿche zanger Todd La Torre mag de plaat afsluiten met misschien wel het mooiste nummer ‘Vultures And Butterflies’. Dit nummer begint als een ballad, maar je voelt de zwaarte steeds meer opbouwen totdat een allesvernietigende orkaan losgaat met een einde dat kippenvel oproept.